بریده‌ کتاب‌های سفر کوانتومی وال تنها

هیچ دیداری تصادفی نیست و هیچ آشنایی همیشگی نیست . برو و به سفرت ادامه بده و بدون در مسیر بودن مهم تر از رسیدن به مقصده .

زمان چیزی بیشتر از یک توهم نیست و ما زیر آب با توهم دیر شدن یا زود بودن ، زندگی کردن رو فراموش کردیم . در حقیقت هرگز نه دیر بوده و نه زود چرا که تنها حقیقت جهان همین لحظه است ؛اینجا و اکنون.

خودت رو به مسیر بسپار، خودش همه چیز رو بهت میگه، فقط بهش اعتماد کن. یادت نره یه جاهایی مسیر سخت و تاریکه و تو تنها هستی، این جاها بیشتر به صدای قلبت گوش کن. در این سفر شک و ترس همیشه با تو همراهه، به همه چیز شک کن جز خودت، رویاهات و اینکه تو صدا داری، صدایی که شنیده میشه اگر بهش گوش بدی.

انگار مسیر همیشه در رفتن خلاصه نمیشه. گاهی باید به ظاهر ایستاد، در شگفتی یک راز محو شد و بی هیچ حرکتی کیلومترها به مقصد نزدیک شد.

به یک مقصد که می رسی ، مقصد بعدی در مسیرت قرار میگیره و زیبایی ، همین در حرکت بودنه نه از حرکت باز ایستادن

گاهی یک کتاب، یک خاطره یا حتی یک مکان، آشنای تو میشه و در کنارش دیگه تنها نیستی اما لحظه ای که دیگه هیچ کدوم از اینها وجود نداشته باشه، اون موقع است که فرصت این رو پیدا میکنی تا با کسی تنها بشی که هیچ راه گریزی از بودن باهاش نداری: خودت! و این میتونه وحشتناک ترین مواجهه تو در تمام طول زندگیت باشه؛ روبرو شدن با کسی که سالها صداش رو در خودت خفه کردی، با رویایی که دلیل زندگیت بوده ولی تو باهاش زندگی نکردی و در نهایت کسی که میتونستی باشی ولی نیستی.

دقیقا در لحظه ای که سر دوراهی تردید و یقین ،ترس و جسارت و رفتن و موندن گیر افتاده بودم و تصور میکردم همه چیز در وخیم ترین حالت ممکن رو به نقطه پایان قرار داره،جهان من در حال تحول بود .نقطه ای که توش دست و پا میزدم نقطه پایان نبود بلکه آغاز بود برای همه چیز ،انگار باید پوست این وال رو برای همیشه از خودم جدا می‌کردم.

هیچ چیز در جهان اتفاقی نیست

به نظرم لازمه که هر والی یک بار در زندگیش با بزرگ ترین ترسش مواجه بشه تا بفهمه چیزی که ازش میترسیده خود ترس بوده نه اون موضوع

هر کسی میتونه با خودش و رویاهاش خیلی غریبه باشه؛ حتی زمانی که هر روز تا شب، سخت کار میکنه و مدام خودش رو برای بدست آوردن خوشبختی به در و دیوار میکوبه.

شرایط هیچ وقت بلافاصله بعد از اولین حرکت بهتر نمیشه.شاید حتی در آغاز به مراتب بدتر و بدتر هم بشه ، این نشونه خوبیه ، فقط باید ادامه داد.

نه اینکه فقط ببخشم ، نه... هم باید بخشید ، هم به زندگی ادامه داد. باید گذشت و رد شد تا به آرامش رسید.

وقتی دنبال چیزی باشی حتما به دستش میاری اما وقتی دنبال کلمه 《بیشتر》 راه میوفتی دیگه هیچ پایانی وجود نداره چون همیشه یه 《بیشتر》ی هست که آرامش رو از لحظه هات بگیره و تلاشت رو نابود کنه.

من در کالبد یک وال، یک هویت جدا هستم و اگر هیچ بشم تمام دریا منم،من هیچم و هیچ همه است .