بریده‌ کتاب‌های چشم هایش

در چشم‌هاى من دقيق‌تر نگاه كن! جز تو هيچ چيزى در آن نيست.

اگر من می توانستم آنچه را که درون مرا می سوزاند بیان کنم،آن وقت شاعر می شدم،نویسنده،نقاش و هنرمند بودم و حال نیستم.

کسی که در عمرش گرسنگی نکشیده، کسی که از سرما نلرزیده، کسی که شب تا سحر بی خواب نمانده، چگونه ممکن است از سیری، از گرما، از پرتو آفتاب صبح لذت ببرد.

ملا شدن چه آسان، آدم شدن چه مشکل!

آقای ناظم، بعضی چیز هارا نمی‌شود گفت. بعضی چیزها را احساس می‌کنید. رگ و پی شما را می تراشد، دل شما را آب می کند، اما وقتی می خواهید بیان کنید می‌بینید که بی رنگ و جلاست. مانند تابلوئیست که شاگردی از روی کار استاد ساخته باشد. عینا همان تابلوست.اما آن روح، آن چیزی که دل شما را می فشارد، در آن نیست.

بیشتر کسانی که به شکار این مرغ خوش‌بال‌و‌‌پر می‌روند و راه پُرمصیبت هنرمند را پیش می‌گیرند، وسط راه وا می‌زنند. از صد تا نود نفر وازَده هستند و بقیه‌ی ده درصد آن‌قدر خودخواهند که دست آدم به دامن آن‌ها نمی‌رسد. اما هنرمند واقعی آن کسی است که شخصیت خود را در هنرش کوفته و آمیخته باشد. بنابراین هنرمند در وهله‌ی اول باید انسان باشد.

می دانید آتشی که زیر خاکستر می‌ماند چه دوام و ثباتی دارد؟ عشق پنهانی ، عشقی که انسان جرات نمی‌کند هرگز با هیچکس درباره آن گفت و گو کند ، به هر دلیلی که بخواهید از لحاظ قیود اجتماعی ، از نظر طبقاتی ، به سبب اینکه معشوق ادراک نمی‌کند و به هر علت دیگری ، آن عشقی است که درون آدمی را می‌خورد و می‌سوزاند و آخرش مانند نقره گداخت شفاف و صیقلی می‌شود.

اژدهایی در من نهفته است، تمام عمر با او در زد و خورد بوده‌ام.

یا اینکه میخواسته است به زنی که با چشمهایش او را اسیر کرده،بگوید، که من تو را شناختم ، به طوری که خودت نتوانسته ای، خویشتن را بشناسی، و من میدانم تو باعث شدی که من امروز زجر بکشم. شاید هم می خواهد بگوید : ای چشم ها ، اگر صاحب شما با من بود، من تاب می آوردم و کامیاب می شدم.

پستوهای روح او مخازن درد و رنج بود.

چه شیرین می‌تواند باشد، افسوس که ما تلخی آن را می‌چشیم .

چه شیرین است، چه شیرین می‌تواند باشد. افسوس که ما تلخی آن را می‌چشیم.