بریده‌ کتاب‌های استاد: خرده روایت های زندگی استاد شهید دکتر مجید شهریاری

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ‌ولیک به خون جگر شود...

گفت : شما وقت کنکور باید اول قصه، هدفت رو معلوم کنی. فرض کن دو سال دیگ شد، ارشدت رو گرفتی... پنج سال بعد هم دکترا گرفتی؛ که چی؟؟ فقط قبول شدن مهم نیست. چرا میخوای قبول بشی؟ میخوای چکاره بشی؟ فراموش نکن باید اخلاص داشته باشی. وقتی تصمیمت رو گرفتی، باید برای هدفت تلاش کنی. همین که بفهمی اشتباه یا خطا کردی، خیلی خوبه.

می گفت: «توی هر قضیه ای گیر کردین، دو رکعت نماز بخونید و به یکی از ائمه(علیهم السلام) تقدیم کنید. مطمئن باشید کارتون راه میفته.» اعتقاد خاصی به این دو رکعت نماز داشت...

باید عبد باشی و راضی به رضای او...

"همیشه سعی کن مثل شیر باشی. تو شکار کن و دیگران از شکار تو ارتزاق کنن..."

«چو رسی به طور سینا، ارنی نگفته مگذر تو صدای یار بشنو، چه ترا چه لن ترانی»

«نور علم به او تابیده بود...»

دکتر همیشه می گفت : نسیم های رحمت الهی رو جدی بگیرید... خودتون رو در معرضشون قرار بدید... ممکنه دیگه فرصتش پیش نیاد... امتحان‌ها، نعمت‌ها، رحمت‌ها...

بر آبرویی که اندوختم ز دانش و دین نثار خاک ره آن نگار خواهم کرد

اما هرچه بود، حسابت را از محصل‌های صرف جدا می‌کرد. تبدیلت می‌کرد به آدمی که درس، تنها بخشی از زندگی گسترده اوست. درس، دیگر یک وسیله است. وسیله ای که می‌تواند کمکت کند تا سهم مهمی از اهداف زندگی‌ت را محقق کنی

چو ذره گرچه حقیرم،ببین به دولت عشق که در هوای رخت چون به مهر پیوستم

"حاسبوو قبل ان تحاسبوا" بذار قبل از این که ازمون بخوان، خودمون محاسباتمون راو انجام بدیم که بعدا گیر نیفتیم.

«خدا همیشه داره رحم می‌کنه. لازم نیست اتفاقی بیفته تا بفهمیم. خیلی بی‌انصافیه که آدم، این رو فقط توی اتفاقات یادش بیفته...»

"اگر می‌خواهی چیزی را یاد بگیری، به دیگران یاد بده. وقتی یاد بدهی، می‌بینی باز یاد می‌گیری."

تواضع او ناشی از این بود که هیچ وقت فراموش نمی کرد در این هستیِ پهناور، تنها ذره ای است...

با دست به پای راستش اشاره کرد و گفت: میفهمم چی میگی، اما بدون ماجرا، ماجرای یک پای لنگه...اگر با انقلاب هستی، باید این پای لنگ رو بکشی... بشین با خودت حساب و کتاب کن، دوتا دوتا چهارتایت رو بکن. اگر میخوای برای این انقلاب کار کنی، باید این پای لنگ رو به هر سختی شده، بکشی...

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود...

آن وقت بود که دفترم را باز کردم و نوشتم: "امروز احساس کردم دنیا برای استادم تنگ شده است..."

«شما وقت کنکور باید اول قصه، هدفت رو معلوم کنی. فرض کن دوسال دیگه شد، ارشدت رو گرفتی... پنج سال بعد هم دکترا گرفتی؛ که چی؟؟ فقط قبول شدن مهم نیست. چرا می خوای قبول بشی؟ می خوای چکاره بشی؟؟ فراموش نکن باید اخلاص داشته باشی. وقتی تصمیمت رو گرفتی، باید برای هدفت تلاش کنی. همین که بفهمی اشتباه یا خطایی کردی، خیلی خوبه. مثلاً وقتی دستت زخمه، احساس درد شاید تلخ باشه، اما اطلاع می ده که به دنبال علاجش بری. اگر درد نباشه، زخمت عفونت می کنه. تو باید دنبال جبران خطای خودت بری، اما نباید مأیوس بشی. گاهی فکر کردن به خرابکاری های خودت، عامل بهتریه برای حرکت رو به جلو. حتی وقتی به راه و اون هدفت علم پیدا کردی، اما یقیین پیدا نکردی، هنوز در مسیرت محکم نیستی و ممکنه سختی ها تو رو از پا دربیاره. پس یقین داشته باش. یقین... توی راه، ممکنه سریع نتیجه رو نبینی. شاید ده سال دیگه نتیجه رو ببینی. پس دلسرد نشو. یقین داشته باش و محکم باش.»