بریده‌ کتاب‌های ام علاء؛ روایت زندگی‌ ام‌ الشهداء فخرالسادات طباطبایی

گفتم:" خب بی بی! جای امام حسین هم خوبه. چرا براشون گریه می کنید؟" بی بی .....گفت:" آره، بی بی! قطعا جای امام حسین تو بهشته. ولی ما میدونیم که چطور شهیدش کردن. میدونیم که چقدر به خودش و خانوادش ظلم کردن. لب تشنه، تو اون کویر داغ، بعد هم یکی یکی فرزندانش رو جلوی چشمش شهید کردن. گریه ما بخاطر این همه ظلم در حق پسر فاطمه س، حسناء! امام حسین این اشک ها رو خوب میخره از ما. این اشک ها و روضه ها و نوحه خوانی ها یعنی اینکه ما تا قیامت ظلمی که دشمن در حق اهل بیت کرده رو فراموش نمی کنیم. یعنی اینکه ما خون خواه خون امام حسینیم. بچه هامون توی این روضه ها تربیت می شن. اگر این اشک ها قطع بشه تربیت حسینی هم فراموش می شه، حسنای من!"

یک بار که پدرم رو در حال خوندن نماز شب دیدم، نمازش که تمام شد، کنارش نشستم و گفتم : کاش جای شما بودم پدر. بچه داری فرصت عبادت رو از من گرفته پدرم لبخندی زد و گفت : فخریه موافقی مبادله کنیم؟ ثواب بچه‌داری تو مال من، ثواب نمازهای شبم مال تو. بدون فوت وقت گفتم : موافقم. پدرم پیشونیشو گذاشت روی مهر و چند دقیقه بعد سرش رو برداشت و گفت : ضرر کردی دخترم ثواب تربیت اولاد خیلی زیاده

سه سال و نیم در زندان بودم. دو سال بدون ام علاء که خیلی سخت گذشت. یک سال و نیم هم همراه ام علاء که توانستم رشد کنم و درس بگیرم؛ درس صبوری و گذشت. سلول از دریچه چشم های ام علاء جای بدی نبود، بلکه رحمتی بود که رزق عظیمی به دنبال داشت و من بعد ها به این نتیجه رسیدم.

گنبد طلایی حرم امام رضا گل کرد توی چشم‌هایمان

خدایی که بنده‌هاشو امتحان می‌کنه خودش هم صبر میده

بی تابی نکن، یادت باشد همیشه صبور باشی و شکور. من هرچی دارم از صبر دارم. به هر چیزی که خدا برات مقدر کرده راضی باش و مطمئن باش سختی‌ها رو برات جبران می‌کنه.

دو هفته بعد از زایمانم یکی از هم بندهای سید محمد که تازه آزاد شده بود، پیامی آورد. گفت : سید محمد نقشه‌ای کشیده تا بتونه از پنجره کوچک حمام زندان که رو به خیابان است شما رو ببیند. بگو، در فلان روز و فلان ساعت بیایند آن طرف خیابان و نوزاد را هم بیاورند. اگر پسر است در پارچه سبز و اگر دختر است در پارچه سفید بپیچند....

موضوعی که خیلی برام جالب بود قرآن خواندن خاله بود که روزانه یک سوم قرآن را ختم می‌کرد. خصوصاً اینکه چند صفحه را به حضرت عزرائیل تقدیم می‌کرد علتش را که پرسیدم گفت می‌خواهم با عزرائیل رفیق بشم که راحت‌تر جونم رو بگیره.

دلم می‌خواد غربت علی (ع ) رو فریاد بزنم.

نهایت عجز و قساوت صدام بود که برای دستگیری دشمنانش، خانواده های بی گناهشان را گروگان می گرفت.

ام علا مرا در خودش ذوب کرد و روزگارم را با آمدن شیرین کرد

من اگه این تسبیح رو از خودم جدا کنم گم می‌شم. موقع ذکر گفتن دستم تو دست خداست، پس هیچ وقت گم نمی‌شم. با خوشحالی گفتم : بی بی، منم دست خدا رو گرفتم. . خودم چسباندم به مشبک های ضریح. دست بی بی رها کرده بودم. به تسبیح توی دستم خیره شدم. با خودم گفتم : دیگه گم نمی شم.

مامه می‌گفت : هر چیزی از امیرالمومنین بخواهید جواب رد نمیده. خواسته‌هایم رنگ و بوی دنیایی نداشت. به قول مامه باید از آدم‌های بزرگ چیزهای بزرگ بخواهید. چیزهایی که ماندنی باشد

برای زیارت آداب خاصی داشتم. حین سفر دور هم بودن و شلوغ کاری را دوست دارم اما پای زیارت که پیش می‌آید دلم می‌خواهد خودم باشم و خودش. رسیدم روبروی ضریح. دست‌هایی که به پنجره گره خورده بودند و به این راحتی جدا نمی‌شدند. درست یا غلطش را نمی‌دانم، اما معمولاً تلاشی برای رفتن کنار ضریح توی آن ازدحام نمی‌کنم. معتقدم گره را باید با دل زد نه با دست. حرف‌هایم را زدم و از دردهایم گفتم. امام صبورانه شنید.

نیمه‌های شب سجاده را پهن کردم. چادر نمازم را انداختم روی سرم. دردی عمیق تمام وجودم را پر کرد... پسرم توی آغوشم نبود. سرم را گذاشتم روی مهر و بلند بلند گریه کردم. یاد حرف‌های زن دایی افتادم. چند بار با خودم تکرار کردم : " برای طفل رباب گریه کن ، خدیجه"

بی بی گاهی سجده‌های ناگهانی انجام می‌داد بدون آنکه در نماز یا روی سجاده باشد وقتی علتش را پرسیدم گفت: طول روز هر وقت یاد نعمت‌هایی که خدا به من داده می‌افتم، فورا سجده می‌کنم. اینکه من زنده هستم ، نفس می‌کشم، حرف می‌زنم، راه می‌روم ، می‌بینم، می‌شنوم، می‌خورم یا می‌خوابم...