یک روز صبح( در مراکش) وقتی دارم مربایم را روی نان می‌مالم، نسیم ملایمی می‌وزد و یک شکوفه‌ی پرتقال را درست می‌اندازد وسط ظرف مربا! شکوفه را برمی‌دارم و مربای رویش را با زبان پاک می‌کنم. بویش می‌کنم. عطرش مرا می‌برد تا دورترین کوچه‌پس‌کوچه‌های شیراز. انگار پیغامی‌ست از سرزمین مادری که مبادا فراموشم کنی!

اگر رویاهای آدم برایش اهمیت داشته باشد، آن را می‌گذارد در صدر فهرست کارهایی که باید بکند، هزینه‌اش را هم می‌پردازد. حتی اگر ضرر کند. حتی اگر شکست بخورد. اما سرش را بالا می‌گیرد که من راه را رفتم و شکست خوردم. راهِ نرفته شکست ندارد اما پیروزی هم ندارد!

گاهی شهر پر می‌شود از صدای پیرمردهایی که الله‌اکبر می‌گویند. هر کدام با لحنی...با صدایی...با احساسی! وقت اذان انگار خدا خودش حاکم مراکش است..‌.

به کسی که برای انجام کاری که رویایش است، کارها و گرفتاری‌های خودخواسته و خودساخته‌اش را بهانه می‌کند، هیچ‌وقت حق نمی‌دهم.

کافه‌های اینجا هم مثل کافه‌های همه‌جای جهان انتظار یک مفهوم رایج است.در هیچ نقطه‌ای نمی‌توان این همه آدم منتظر دید که گاه انتظار آدم دیگری را می‌کشند یا در انتظار اتفاقی هستند که هیچ‌گاه نمی‌افتد.