مادر می‌گوید حرف زدن درباره خوانده‌ها از خواندنشان مهم‌تر است، تازه آن وقت است که می‌توانیم رابطه‌مان را با کتاب‌ها بفهمیم و خودمان را در آنها پیدا کنیم.

بیدار شدن عجیب ترین کار جهان است. تا مدت ها بعد از نابینا شدنم، متوجه زمان درست بیدار شدن نمى شوم. مدت ها طول مى کشد تا بفهمم آدم وقتى بیدار مى شود چه فرقى با خوابیدنش مى کند. یا این که آدم از کجا بیدار مى شود و چه کسى مى داند مرز بیدارى و خواب کجاست؟

او می‌گوید هر انسان دور خودش جهانی دارد؛ جهانی که رنگ، بو و حتی کلمات خاص خودش را دارد و هر فرد آن را با خودش این‌طرف و آن‌طرف می‌برد. هنگامی که آدم‌ها از کنار یکدیگر عبور می‌کنند یا به‌هم فکر می‌کنند و یا با یکدیگر حرف می‌زنند، این جهان‌ها در هم فرو می‌روند و مشترکاتی پیدا می‌شوند. دلیل تفاوت جملات و افکار آدم‌ها، تفاوت همین جهان‌هاست.

مادر می‌گوید کیمیاگری هنر است، چیزی شبیه نوشتن. نمی‌شود در این جهان چیز پستی را به چیزی با ارزش تبدیل کرد مگر آنکه اول این کار را در جهان درون انجام داد. مادر می‌گوید آدم‌ها وقتی می‌نویسند چیزهای نادیدنی درونشان را هم می‌زنند و از دلشان چیزی در می‌آورند که قابل دیدن است. کیمیاگر هم وقتی جیوه و گوگرد و نمک را در تنورش حرارت می‌دهد تا به اکسیر برسد، دارد درون خودش همین کار را می‌کند. مادر می‌گوید تا درون انسان عوض نشود، بیرونش تغییر نمی‌کند.

من که تا به امروز ایمانی حقیقی داشتم که جهان کتاب عمیق ترین و واقعی ترین راه شناخت جهان است، شروع میکنم به درد کشیدن، درد اینکه بوی کتان را هیچ جوره نمی‌شود در هیچ کتابی تجربه کرد :)

به بوها فکر می‌کنم. به بوهای بهتر. به بوی نارنج و نعنا. به بوی کتان. حالا اتاق بوی خون و گوشت و پارچه می‌دهد. یاد این می‌افتم که بوها تنها بازماندگان زمین‌اند، با آدمیانی سرشار از حس غلیظ انتظار، و خدایی بی‌وزن که برای‌مان بی‌دریغ می‌گرید.

چیزهای کوچک ، اهمیت ابدی دارند . جزئیات معمولا با درد هم رابطه دارند .

تولستوی میگوید: همه چیز برای کسی که می‌داند چگونه صبر کند، به موقع اتفاق می‌افتد‌ :)✨️

مرده خوشبخت کسی است که روی زمین دلبستگی نداشته باشد.

بوعلی می گوید فکر نکردن به هیچ چیز ، قدرتی است که هرکس ندارد .

حرف درباره‌ی خوانده ها ، از خواندن شان مهم تر است .

تنهایی چیز پری است و همزمان خالی. سرخ نیست چون شور نیست. گاهی ارغوانی است. یا آبی با طیف های گوناگون، از آبی دامن قدیمی مادر در خوی گرفته تا آبی آسمان.

پیرمرد ریش بلندی داشت و بدون شک میان ریش بلند و فرزانگی ربطی هست. :))

به قول تولستوی: " همه چیز برای کسی که می داند چگونه صبر کند، به موقع اتفاق می افتد. "

شیخ همیشه می‌گوید همه‌چیز در این جهان به همه‌چیز مربوط است.

آن قدر به دیدن چیزها با دو چشم عادت کرده اند که توانایى حقیقى دیدن را از دست داده اند. در کتابى شنیده ام حس دیدن مانند حس جهت یابى به مرور زمان در نوع آدمیزاد از بین رفته است. قدیم ها که نه نقشه اى در کار بود و نه جاده و خیابانى، آدم ها مانند پرندگان چشم هاى شان را مى بستند و مسیرشان را حدس مى زدند. اما حالا ناچارند نام خیابان ها و کوچه ها را حفظ کنند و مدام توى نقشه ها بگردند تا خودشان را پیدا کنند. دیدن هم همین طور است، اگر از آن استفاده نکنى، ذره ذره از دستش مى دهى.

آدم‌ها تمام نمی‌شوند و با خونشان ادامه می‌یابند؛ اگر این فرض درست باشد، حالا که من اینجا نشسته‌ام و به خرت خرت صندلی و صدای افتادن زالوها بر زمین گوش می‌دهم، مادر در تنِ من ادامه دارد.