بیماری و نیایش طی تاریخ با هم جلو آمده اند.از سرزمینی به سرزمین دیگر و از عصری به عصر دیگر.تاریخ تمدن لبالب از نیایش برای رویایی با بیماری هاست،چه در یهودیت چه در مسیحیت و چه در اسلام.

فاصله‌ی مرد و زن جنسی نیست،فاصله شان در جایگاه شان است.مرد در امپراتوری مردانه اش قدم میزند،با هیبتی مقتدرانه و در عین حال آمیخته با بیم.زن اما در جایگاه تثبیت شده ای قرار ندارد،عشق ورز است و به دنبال ابراز عشق،عشق می طلبد و عشق.

ماهیت عشق برگرفته از زن است،چون می تواند مادر شود.چون فرزندش را در کانون جهان قرار می دهد و دنیا را در قلبش.

یادت می آید رفته بودی سهراب سپهری را در بستر سرطان ببینی و ندیدی؟که می گفت:«زندگی درک همین اکنون است.» می گفت:«زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است که نخواهد آمد.»

فرزند برای مادر در ابدیتی تغییر ناپذیر می ماند. فرزندش بزرگ شده اما قلب مادر پیر نشده و مثل همان لحظه ای که به دنیا آورده تند می زند و لبالب است از شور.

سرطانی ها نه فقط با بیماری،که با زمان هم می جنگند.آن ها که بیمار نیستند نمی‌فهمند «زمان»یعنی چه.نمی دانند ماه و روز و هفته چه معنایی دارد.

جنون زندگی جای خود، اما به ظاهر جذابیتی در مرگ جاری است که همه را مفتون می سازد. همیشه، همه وقت، همه جا.