بریده‌ کتاب‌های داستان سیستان: 10 روز با ره بر

مؤمن در هیچ چارچوبی نمی‌گنجد ، این هم از ره‌برشان.

شیعه و سنی مخلوط ایستاده بودند. البته توی بعضی قسمت ها از روی پلاکاردها، می‌شد حدس زد که مردم به صورت طایفه‌ای ایستاده‌اند. میرشکارها هم شیعه‌هایشان و هم سنی‌هایشان کنار هم ایستاده بودند. شهنوازی‌ها هم. پیرمردی بین‌شان بود با مو و ریش سفید.سبیلش را تراشیده بود. شبیه اهل سنت بود. دوربین را از علی گرفتم و سعی کردم از او عکس بگیرم. دور سرش یک سربند بسته بود. گفتمش به سمت من نگاه کند. با صدای بمی گفت: ما بسیجی هستیم ها، بسیجی آماده. ما را توی ارتش هم راه ندهند، در بسیج خدمت می‌کنیم. به سربندش نگاه کردم. نوشته بود "یا امیرالمومنین حیدر" . شیعه در ... نه ... مسلمان در هیچ چارچوبی نمی گنجد.

مردم نه فریفته‌ی قدرت می‌شوند و نه گرفتار هیبت. محبت از دروازه‌های بزرگ قدرت، دل را فتح نمی‌کند، بل از پنجره‌های کوچک ضریح خدمت متواضعانه گذر می‌کند، مانند هرم گرما که سیاه زمستان از زیر کرسی مادربزرگ بیرون می‌زند.

مومن در هیچ چهارچوبی نمی‌گنجد

نفوذ ثروت مثل خودش پرهیاهو است و خود را فریاد می‌زند، مثل رعد و برق، مثل تگرگ، همه جا را نیز نمی‌پوشاند، اما نفوذ فقر آرام است، مثل باران، وقتی می‌فهمی که همه جا خیس شده باشد.

راستی اگر انقلاب نشده بود، ما چه‌کاره بودیم؟

سید علیِ خامنه‌ای، ره‌برِ انقلاب، تمامِ هیبت و قدرت و عظمتش در این است که بعد از شنیدنِ نامِ حضرتِ صاحب بگوید روحی لتراب مقدمه فدأ... روحم به فدای خاکِ قدومِ مهدیِ فاطمه باد... جز این اگر باشد که همه‌ی ما ول‌معطلیم. این همان حکمتی است که سال‌ها پیش علی معلم دامغانی این گونه‌اش سروده بود: ای پیر با تو ام ، تو امام زمان نه‌ای اما که گفت با تو که کهفِ امان نه‌ای