بریده‌ کتاب‌های خاتون و قوماندان: روایت زندگی ام البنین حسینی همسر شهید علیرضا توسلی (ابوحامد) فرمانده لشکر فاطمیون

اگر خدا را قبول داشته باشی، تورا به خدا می سپارم. فقط به خدا! نه به هوای این و آن! فقط به خدا! خدا از من و تو به بچه‌ها نزدیک تر است. از من به تو نزدیک تر است . نزدیک تر از رگ گردن سراغ داری؟

ستون خانه شد جای ثابت علیرضا. همیشه همان جا می‌نشست و لم میداد و پیاله تخمه را به سرعت برق تبدیل به تلی از پوست میکرد. اجازه می‌داد بچه ها از سروکولش بالا بروند و دورِ ستون چرخ بزنند و بدوند و از لابه لای دست و پا و سر بچه ها اخباری ببیند یا فوتبالی تماشا کند و من داخل آشپزخانه این صحنه نادر را ببینم. تصویری که هر چند ماه یک بار در زندگی من به نمایش در می‌آمد و با تمام وجودم حس میکردم یک خانواده ایم؛ یک پدر لمیده، بچه های پر سر صدا، تلویزیون روشن، کاسه تخمه و من هم دستم به آرد و خمیر که برای شام "بولانی" سرخ کنم و گرم گرم سر سفره بگذارم. علیرضا چه بود و که نبود ستون خانه‌مان بود.

سفر جنگ، بدترین سفری است که یک مرد می‌رود. فقط رفتنش دست خودش است. از لحظه ای که از شهر خودش بیرون می‌رود، دیگر باید دل برید و برگشتن و دیدار دوباره را باید هر روز آرزو کرد و دعا خواند. علیرضا مرد سفر بود. سفر جنگ.

جنگ که بیاید ، عشق و امید و وابستگی را بیرون میکند .جنگ مثل غولِ کلان پیکر می ماند که جای همه چیز را میگیرد و زیر پاهای خودش خفه میکند .