بریده‌ کتاب‌های دوئل

«خوب می‌دونم که کاری از دست تو ساخته نیست، اما علت این که دارم برات تعریف می‌کنم اینه که تنها راه نجات برای آدم‌های شکست‌خورده و صاف و ساده‌ای مثل من درددل کردنه.

از وقتی تصمیم به ترک نادژدا گرفته بود، نسبت به او احساس دلسوزی و گناه می‌کرد؛ در عین حال در حضورش احساس شرمندگی می‌کرد؛ درست مثل آن‌که در حضور اسب پیر و بیماری باشد و تصمیم گرفته باشد که به او شلیک کند.

کسی که با تغییر محل زندگی، مثل پرنده مهاجر، به دنبال راه نجاته به جایی نمی‌رسه؛ چون هر جا بره آسمون همین رنگه.

آره، تموم نویسنده ها از تخیلاتشون مایه می‌ذارن درحالی که تولستوی یه راست می‌ره سراغ زندگی.

زندگی همین است. انسان در جستجوی حقیقت دو قدم رو به جلو بر می دارد و یک قدم به عقب باز می گردد. زجرها، خطاها و یکنواختی زندگی او را به عقب پرت می کنند، اما پاروزن تشنه حقیقت همین طور می رود و می رود و ادامه می دهد. و خدا را چه دیدی؟ شاید راهش را به سمت حقیقت بیابد.

خوشحالم که خودم کمبودهای خودمو می‌بینم و تشخیص می‌دم. این موضوع باعث میشه زندگی خودمو مرور کنم و آدم دیگه‌ای بشم.

"یادم میاد بچه که بودم حصبه گرفته بودم، اون وقت عمه‌م منو بست به ترشی قارچ! چرا؟ چون دلش به حال من سوخته بود. کم مونده بود من ریغ رحمتو سر بکشم. هم شما و هم عمه‌ی من باید بدونین که منشاء محبت به آدم‌ها نه در قلبه، نه در شکم و نه در کلیه، بلکه این‌جاست." و به شقیقه‌اش دست گذاشت.