گاهی برای حرف زدن باید اختلاف سطح به وجود بیاید. همان‌طور که جریان الکتریسیته با اختلاف سطح به وجود می‌آید. مثل یک پارچ آب که باید خم بشود تا آب از آن جریان پیدا کند. آدم‌ها هم وقتی روبه‌روی هم قرار می‌گیرند، باید یکی برود کمی پایین‌تر و اجازه بدهد دیگری خم بشود طرفش، باید او را بکشد سمت خودش تا حرف‌هایش به جریان بیفتند. وگرنه ممکن است آن آدم هی پر بشود و پر بشود اما نتواند حرف بزند، تا جایی که یا حرف‌هایش برای همیشه بمیرند یا منفجر بشود و همین‌جوری حرف‌هایی بزند که هیچ ربطی به آنچه که می‌خواسته بگوید، ندارد.

همه به ظاهر از هم سراغ می‌گیرن اما هیشکی جواب درست نمی‌ده. هر کسی هم مریض باشه می‌گه به لطف خدا کسالتی نیست. این‌جوری همه این تلگراف ها و بند و بساط ها بی فایده‌ان. اول آدما باید تصمیم بگیرن که می‌خوان با دیگرون حرف راست بزنن، بعد برن سراغ تلگراف. ارتباط مردم با هم وقتی فایده داره که مطمئن باشی حرفی که می‌شنوی حقیقت داره.

بعضی وقت ها بعضی حرف های راست را نباید گفت تا وقتش برسد

اگر حادثه ای دیروز ، هفته ی قبل ، یک ماه پیش یا صد سال گذشته رخ داده باشد ولی حسش در تو زنده باشد آن حادثه مال امروز است . مال وقتی است که تو با آن درگیری و هنوز تمام نشده. این طوری که نگاه می کردم می دیدم من جزو همان گذشته ام .