بریده‌ کتاب‌های آتش، بدون دود: هرگز آرام نخواهی گرفت هر سرانجام، سرآغازی ست (کتاب های ششم و هفتم)

من صادقانه سفر کردم. چه کنم که نرسیدم؟ چه کنم یاشولی؟ از دید تو، هرکس که رفت و نرسید، مقصّر است، هرکس که نجنبید و رسید، مبرّا؟ آن ترکمن شریف مهربان ساده‌دل که با خدا به دنیا می‌آید، با خدا رشد می‌کند، بزرگ می‌شود، زندگی می‌کند و می‌میرد، درست است و من نادرستم ملّا؟

خداوندا! هرگز نمی‌پرسیم چرا عذاب را به آن حد رساندی که به های‌های گریه محتاجمان کنی. نمی‌پرسیم. فقط سپاس می‌گوییم که از پی هر عذاب، توان و رخصت گریستنمان دادی.

سکوت .سکوت. سکوت قناری در خواب .سکوت پروانه روی گل.سکوت باز شدن یک غنچه. 🌿

سردار آمان جان آبایی گفته بود: هر کس که زیر سلطه ی کوتاه مدت احساسات کار می کند، ما را گرفتار دردسرهای دراز مدت می کند.

گریه چه نعمتی ست واقعاً! گمان می برم که اگر خداوند، صد هزار گونه خنده می آفرید اما رسم اشک ریختن را نمی آموخت، قلب، حتی تاب ده روز تپیدن راهم نمی آورد. گریه، چه نعمتی ست واقعاً_ برای آن کس که قلبی دارد.