بریده‌ کتاب‌های گلستان شیخ شیراز سعدی

اقلیم پارس را غم از آسیب دهر نیست تا بر سرش بود چوتویی سایه خدا امروز کس نشان ندهد در بسیط خاک مانند آستان درت مأمن رضا بر تست پاس خاطر بیچارگان و شکر بر ما و بر خدای جهان آفرین جزا یارب زباد فتنه نگهدار خاک پارس چندانکه خاک را بود و باد را بقا

اندک اندک خیلی شود و قطره قطره سیلی گردد؛ یعنی آنان که دست قُوَت ندارند، سنگ خُرده نگه دارند تا به وقت فرصت، دمار از دماغ ظالم برآرند.

طایفه‌ای از حکماء هندوستان در فضایل بزرجمهر سخن می‌گفتند. به آخر جز این عیبش ندانستند که در سخن گفتن بَطی است یعنی درنگ بسیار می‌کند و مستمع را بسی منتظر باید بودن تا تقریر سخنی کند. بزرجمهر بشنید گفت اندیشه کردن که چه گویم به از پشیمانی خوردن که چرا گفتم. سخندان پرورده پیر کهن بیندیشد آنگه بگوید سخن مزن تا توانی به گفتاردم نکو گوی گر دیر گویی چه غم بیندیش وانگه برآور نفس وزان پیش بس کن که گویند بس به نطق آدمی بهتر است از دواب دواب از تو به گر نگویی صواب

خیری کن ای فلان! و غنیمت شمار عمر! زان پیشتر که بانگ برآید فلان نمانْد!

هرچه زود برآید، دیر نپاید.