بریده‌ کتاب‌های راه طولانی بود از عشق حرف زدیم

وقتی به یاد مهربانی هایت می افتم اشکم سرازیر میشود.

زندگی یه عیب داره اونم صبر کردنه! باید برای همه چیز صبر کرد.

فکرها مانند دندان درد هستند،شب ها به سراغ آدم می آیند. در بیداری کاری به کارت ندارند،اما کافی است سرجایت دراز بکشی و پلک هایت را روی هم بذاری؛انگار تنها گیرت آورده باشند،از چپ و راست،از زمین و هوا هجوم می آورند و پدرت را درمی آورند.

او که یک دفعه با تمام وجود پا به درونم گذاشته بود حالا میخواست ذره ذره و به تدریج از درونم بیرون برود. علاجی نداشتم گذاشتم کارش را بکند. گذاشتم چشم هایش از چشم هایم برود. دست هایش از دست هایم.

اگر او و عشقش نبود لا به لای روزمرگی ها و یکنواختی ها پوسیده بودم.

جاده صاف بود اما مطمئن بودم که تا آخر این قدر صاف و هموار نخواهد بود، چرا که هیچ جاده ای تا آخر هموار نیست.

ارزش دنیا به آدماشه! اگه نباشن دنیا پشیزی هم نمی ارزه! اما یادت باشه،با همه به یه اندازه دوستی نمیکنن. با بعضی ها چای میخورن، با بعضی ها نسکافه،با بعضی ها غذا، بعضی ها هم هستن که آب هم نباید باهاشون خورد.

خاطره ها خوبن اما یه عیب گنده دارن! اونم اینه که یاد گذشته هارو زنده میکنن. آدم اگه زیاد به اونا فکر کنه پرت میشه تو گذشته و آینده اش رو از دست میده.

زندگی مثل صف نونواییه.اگه بخوای چیزی به دست بیاری باید صبر کنی و انتظار بکشی؛وگرنه چیزی نصیبت نمیشه.

هم نشینی با آدم ها به ضررم تمام شده بود. آدم ها خیلی عجیب و غریب اند.

معتقد بود آدم هایی که زخمی میشوند خودشان را پنهان میکنند تا زخمشان دیده نشود.عده ای پشت سکوتشان مخفی میشوند،عده ای پشت حرف هایشان و عده ای هم پشت لبخندشان.

حرف ها و مهربانی اش دیگر واقعی نبود. دیگر یاد گرفته بودم که عشق تحمیل خود به دیگران نیست. یاد گرفته بودم کسی که برای رفتن آمده می رود و کسی که میخواهد برود هرطور شده میرود. هرچه درها را به رویش ببندی و هرچه بهانه بیاوری کاری از پیش نمیبری. فقط ممکن است رفتنش را به تعویق بیندازی.

آدم ها همیشه این جوری اند. به چیزهایی که دورتر از آن هاست بیشتر توجه میکنند.