بریده‌های کتاب نغمه آشیل

آیا هنگامی که خاکسترش را روی خاکسترم می‌ریزند احساسش خواهم کرد؟

"من نتونستم ازش یه خدا بسازم." "ولی تو ساختی."

«درسته. اما شهرت چیز عجیبیه. بعضی‌ها بعد از مرگ بهش می‌رسن، در حالی که مال بقیه محو می‌شه. چیزی که تو یک نسل تحسین می‌شه تو نسل دیگه منفوره.»

"تو تاریکی دو سایه، تو غروب ناامیدکننده سنگینی شکل میگیرن. دست هاشون به هم میرسه و نور مثل صد کوزه طلا بالای سرشون از خورشید بیرون میریزه"

گفته شده که صدای مردگان، زندگان را به جنون می‌کشاند.

چشمانش را باز کرد. "یه قهرمان رو نام ببر که همیشه شاد بوده باشه. نمی‌تونی، نه؟"

ابرویش را بالا برد و گفت: "خدایان هیچ‌وقت نمی‌ذارن که هم مشهور باشی و هم شاد. یه راز رو بهت می‌گم." از اینکه‌ این‌گونه سخن می‌گفت بسیار خوشم می‌آمد. "بگو." "قراره من اولین قهرمان خوشبخت و شاد باشم." دست مرا در دستش نگه داشت. "قسم بخور." "من چرا قسم بخورم؟" "چون تو دلیل این تصمیم هستی. قسم بخور." به اون گفتم: "قسم می‌خورم." مدهوش رنگ سرخ گونه ها و شعله‌ی سرکش چشمانش شدم. او نیز تکرار کرد: "منم قسم می‌خورم."

هنگام خواب آشیل با خواب‌آلودگی نجوا کرد: "اگه مجبور شدی به جنگ بری، بدون که همراهت می‌آم." و سپس خوابیدیم.

او منظورش را همان طور که بود بیان می‌کرد؛اما اگر کسی واضح سخن نمی‌گفت گیج میشد.بعضی ها ممکن است این را سادگی بدانند؛اما آیا بهتر نیست که همیشه اصل مطلب بیان شود؟

به پاسخ مادرش اهمیتی ندادم، نیازی هم به کمکش نداشتم؛ زیرا قصد نداشتم پس از آشیل به زندگی‌ام ادامه دهم.

شنیده بودم مردمانی که نزدیک آبشار ساکن هستند بعد از مدتی دیگر صدای آب به گوششان نمی‌خورد، من نیز یاد گرفتم که در کنار هجمه‌های شوم سرنوشت به زندگی‌ام برسم.

کایرون می‌گفت: "اگر یکی از این گرگ ها در کمین نشسته باشه، باید چیزی به اون بدی که بیشتر از جونت براش اهمیت داشته باشه."

اهمیتی نداره هرکس اهل کجا باشه. ارزشش بیشتر از دیگری نیست.

عرق از سر و روی آشیل می‌چکد و به تندی نفس می‌کشد؛ اما توقف نمی‌کند و فریاد می‌زند: "هکتور!" و باری دیگر شکار آغاز می‌شود. در گوشه کناری خدایان باهم نجوا می‌کنند: او یکی از ما را شکست داده است. اگر به شهر حمله کند چه اتفاقی می‌افتد؟ هنوز مقدر نیست که تروی سقوط کند. و من با خود می‌گویم: به‌خاطر تروی به خود ترس راه ندهید. او فقط به دنبال هکتور است. هکتور و فقط هکتور. هنگامی که هکتور بمیرد اون نیز متوقف می‌شود.

آشیل سرش را بالا می‌آورد. چشمانش خون‌آلود و مرگ‌بار است. "ای کاش می‌ذاشتم همتون بمیرید."

"وقتی که زنده بود باید بهش بیشتر اهمیت می‌دادی نه حالا که مرده."

روح هردومون رو به آرامش برسون. منو بسوزون و دفنم کن. در بین سایه ها منتظرت می‌مونم. منتظرت...

خاکسترم را جمع می‌کند، هرچند که این وظیفه‌ی زنان است. خاکسترم را در زیباترین کوزه‌ای می‌ریزد که در اردوگاهمان یافت می‌شود و به یونانیانی که نظاره‌گر هستند، نگاه می‌کند و می‌گوید: "هنگامی که منم مردم، می‌خوام خاکسترم را در این کوزه بریزید و هردومون رو باهم دفن کنید."

آشیل,هیچ قانونی برای عادل بودن خدایان وجود نداره و از همه چیز گذشته شاید اندوه اصلی این باشه که وقتی عزیزت دنیا رو ترک میکنه تو هنوز زنده مونده باشی _کایرون_