هیچ چیز بی‌حاصل‌تر از این مطالعات دستوری و کتاب خواندن‌های پیشنهادی نیست که پیش از طرح سوال و جوشش پرسش‌ها، گریبان‌گیر تازه راه افتاده‌ها و نو مسلمان‌های شعار زده می شود.

از هر کس به اندازه ای که داده اند بازدهی می خواهند...و هنگام پاداش، نسبت سرمایه ها و سودها را می‌سنجند، نه سرمایه ها را و نه سود ها را

انسان در یک مرحله خودش را کشف می‌کند و در یک مرحله این معدن را استخراج و تصفیه می‌کند. و در یک مرحله به استخراج‌شده‌ها و آهن‌های تصفیه شده شکل می‌دهد و آن‌ها را به شکل ماشین‌ها و ابزارهای گوناگون در می‌آورد و به تکامل می‌رساند؛ ولی مسئله در همین جا خلاصه نمی‌شود که پس از "شکل گرفتن" و به "تکامل رسیدن"، نوبت "رهبری کردن" و "جهت دادن" به ماشین‌های تکامل یافته می‌رسد.

انسان در راه معشوق به اندازه عشقش صبر می‌کند.

مؤمن نمی‌تواند بی‌تفاوت و یا سازش‌گر بماند. سازش‌گری و بی‌تفاوتی با ایمان و بالاتر، با توحید نمی‌سازد.

ما پیش از انکه تشنه شده باشیم، نوشیده ایم و پیش، از آنکه به اشتها آمده باشیم و با سوال ها گلاویز شده باشیم،خوو را تلنبار کرده ایم و پیش از آنکه به معناها دست یافته باشیم، به کلمه ها رسیده ایم... و این است که باد کرده ایم و با آنکه زیاد داریم، مریض و بی رمق هستیم و به امتلای ذهنی و پرخوری فکری دچار شده ایم....

از هر کس به اندازه‌ای که داده‌اند بازدهی می‌خواهند. هنگام پاداش نسبت سرمایه‌ها و سودها را می‌سنجند، نه سرمایه‌ها را و نه سودها را.

ما پیش از آن که تشنه شده باشیم، نوشیده‌ایم. پیش از آن که به اشتها آمده باشیم و با سوال‌ها گلاویز شده باشیم، خود را تل‌انبار کرده‌ایم و پیش از این که به معناها رسیده باشیم ما پیش از آن که تشنه شده باشیم، نوشیده‌ایم و پیش از آن که به اشتها آمده باشیم و با سؤال ها گلاویز شده باشیم خود را تل‌انبار کرده‌ایم و پیش از آنکه به معناها دست یافته باشیم به کلمه‌ها رسیده‌ایم و این است که باد کرده‌ایم و با آنکه زیاد داریم مریض و بی رمق هستیم و به امتلای ذهنی و پرخوری فکری دچار شده ایم. [...] هیچ چیز بی حاصل تر از این مطالعات دستوری و کتاب خواندن‌های پیشنهادی نیست که پیش از طرح سؤال و جوشش پرسش‌ها گریبان گیر تازه راه افتاده‌ها [...] می‌شود.

هیچ‌چیز "بی‌حاصل‌تر" از این مطالعات دستوری و کتاب‌ خواندن‌های پیشنهادی نیست که پیش از طرح سوال و جوشش پرسش‌ها، گریبان‌گیر تازه‌ راه‌ افتاده‌ها و نو مسلمان‌های شعارزده می‌شود.

هرکس به حق رسید،به حق می‌رساند

کسی که عاشق حق شد، عاشق خلق می‎شود که: عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست. و این عشق می‎شود زیربنای مبارزه و امربه ‎معروف و نهی ‎ازمنکر. کسی که عاشق شد، خواستار بهروزی و بهزیستی و رشد و حرکت و کمال معشوق است و در این دید حتی یک پر سبزی و یک لقمه نان و یک ورق کاغذ هم هدر نمی‎شود و ضایع نمی‎گردد، که باید هر چیز به رشد خود و کمال خود برسد ... و این فرد چگونه می‎تواند شاهد ازدست‎ رفتن استعدادهای خلق باشد ... کسی که عشق به حق دارد عاشق خلق می‎شود و آن‎ها را از بت‎ها و طاغوت‎ها و شیطان‎ها نجات می‎دهد، هر چند به درگیری و مبارزه با آن‎ها بینجامد ... مومن نمی‎تواند بی‎تفاوت و یا سازش‎گر بماند ... مومن برای انتخاب شکل‎های مبارزه ‎اش، ملاک‎هایی دارد و نورهایی دارد. هدف او و شرایط او و دشمن او، شکل مبارزه او را مشخص می‎کند ... صبر و سازندگی و رشد دادن و عمل صالح و رشد کردن، ادامه ایمان هستند و دنباله عشق به حق ... عاشق حق از یک سو عمل می ‎آورد و شاهکار می‎ آفریند و از سوی دیگر همراه و همکار؛ چون در راه، درگیری‎هایی هست که به تنهایی نمی‎توان با آن‎ها روبرو شد.

باید در این وقت کم به تجارتی دست زد که بی نهایت سود بیاورد و باید به دنبال خریداری رفت که پولش نقد باشد و بازگردان داشته باشد و باید در جستجوی بازاری بود که رونق داشته باشد. یک بازار، بازار پایین است با خریدارهایی به نام دل و هوس‎ هایش و به نام مردم و حرف‎هایش و به نام دنیا و جلوه‎ هایش؛ و یک بازار هم بازار دیگری است با خریداری به نام الله، مالک، رحیم و مهربان. آن بازار پایین نمی‎تواند این همه سرمایه انسان را جذب کند، سرمایه ‎ها گزاف هستند و متورم می‎شوند و عصیان می ‎آورند و بحران می‎ آفرینند ... من از خانه وسیع وجودم با قسمت‎های گوناگون و اتاق‎های متعدد، فقط به مستراحش چسبیده ‎ام و به آن مشغول شده‎ ام، درحالی‎که باید تمام این اتاق‎ها منظم می‎شد. همانطور که دست و پا و موی و اندامم را منظم می‎کنم و پرورش می‎دهم، باید دل و مغز و فکر و عقل و اراده ‎ام و روحم را پرورش می‎دادم و در جای خود می‎نهادم و در جای خود به جریان می ‎انداختم.

انسان بی‌نهایت سرمایه دارد و بی‌نهایت راه دارد و فقط ۷۰ سال وقت برای تجارت؛ آن هم نصفش خوراک و پوشاک و مسکن و نصفش مقدمات این‌ها. وای به روزی که بقیه‌اش هم بشود صرف نمایش دادن این‌ها که دیگر سرمایه‌ها از دست رفته‌اند یا راکد مانده‌اند و احتکار شده‌اند و یا از دست رفته‌اند و زیان شده‌اند.

و عامل این خسارت،عصر ها و دوره ها و محیط ها نیستند،عامل خسارت خود انسان،خود اوست.عصرها مقدس هستند به دلیل سوگندی که خدا یاد می‌کند.این سوگند به ما درس می‌دهد که عصرها و زمانه ها مقصر نیستند.این انسان است که خسارت را می‌پذیرد.