بریده‌ کتاب‌های بیراهه پرماجرای ایمی و راجر

خم شدم و دوباره بوسیدمش و این بار او واقعا مرا بوسید. دستش را از زیر چانه ام، در موهایم برد بعد روی کمرم و دوباره زیر چانه ام.

من لبخند زدم و گفتم:«اهان. لوسیون درست کرده. خوشگل نیست؟» کاملا بی احساس گفت:«چرا، خوشگله.»

لوسیون لیوان آبش را بلند کرد و گفت:«به سلامتی؟» من هم لیوان چای شیرینم را بالا بردم و راجر هم لیوان نوشابه اش را. گفتم: «به سلامتی.» و لیوان هایمان را به هم زدیم.

چارلی گفت: «تو می‌دونستی با من حرف بزنی» فریاد زدم: «هیچی رو عوض نمی‌کرد!» جا خورد. صدایم را پایین آوردم: «تو هیچوقت نبودی. تو تقریبا یک ساله که نیستی. باید به مامان و بابا می‌گفتم. تو راست می‌گفتی. نگفتم. اما اگر گفته بودم شاید...» نتونستم جملم رو تموم کنم...

هیچ جا خونه ی خود آدم نمیشه. -جادوگر اُز

راجر محکم گفت: «درو!» چشم هایش را باز کردم و دیدم راجر نگران دارد به من نگاه می‌کند. «می‌شه یکم آروم تر بری؟» ... من آنجا بودم. راجر هم آنجا بود، پیش من. جایم امن بود.

«آدم مجبور نیست از خونه اش دور بشه، تا بفهمه خونش کجاست. هرکسی می‌دونه خونه اش کجاست. اگه تو نمی‌دونی حتما یه مشکلی داری.»

چارلی جلو آمد و محکم بغلم کرد.

او هم مرا بوسید. فقط یک لحظه. اما بوسید. خودش را کنار کشید و به نرمی گفت:«ایمی.» هیچوقت اسمم را اینطور به زبان نیاورده بود.

لبخند زنان گفت:«سلام.» عینک دودی اش را از چشمش درآورد.«یه چیز خوب برام گرفتی؟» گفتم:«فکر کنم.» تلاش کردم تپش محکم قلبم را نادیده بگیرم. بعد قبل از اینکه بتوانم فکر کنم تا تحلیلش کنم یا بررسی کنم که چه کار دارم می‌کنم، خم شدم و **بوسیدمش**