بریده‌ کتاب‌های جنایت و مکافات

روشن شد که اکنون غم و غصه تنها سودی ندارد و رنج بی‌درمان و چون چرای تنها درباره سوالهای حل نشدنی دیگر به درد نمی‌خورد. باید حتماً کاری کرد و بی‌درنگ و هرچه زودتر، آن کار را کرد. به هر قیمتی که شده است باید تصمیم گرفت، هر تصمیمی که باشد و یا...)) و ناگهان خشمناک فریاد زد: - یا بکلی از زندگی روگردان شد! مطیعانه سرنوشت را، همان طور که هست، یک بار و برای همیشه پذیرفت و هر نوع حق تلاش و زندگی و دوست داشتن را در خود خفه کرد.

امان از این قلبهای عزیز بیدادگر!

می‌فهمید آقای عزیز، آیا می‌فهمید بی‌پناهی یعنی چه؟

به رسم معمول، هنگام راه رفتن، بی‌آنکه متوجه جاده باشد، زیر لب چیزی زمزمه می‌کرد و حتی گاهی با صدای بلند با خود سخن می‌گفت و از این رو موجب تعجب رهگذران می‌شد. بسیاری او را مست می‌پنداشتند.

- رنج و درد لازمه قوه دراکه پهناور و قلب عمیق است. و بعد ناگهان متفکرانه، به طوری که حتی با لحن سخنش مغایرت داشت، گفت: - مردم واقعاً بزرگ، به نظر من باید در دنیا غم را بزرگ احساس کنند.

می دانم اگر قضاوت نادرستی در مورد کسی بکنم،دنیا تمام تلاشش را می کند مرا در شرایط او قرار دهد تا به من ثابت کند که در تاریکی،همه ی ما شبیه یکدیگر هستیم.

اگر امکان داشت که در این دقیقه به جایی پناه ببرد که به‌کلی تنها باشد ، حتی برای تمام عمر ، بی‌شک خود را خوشبخت می‌شمرد، اما مشکل این بود که در این اواخر ، هرچند پیوسته تقریباً تنها بود، اما به‌هیچ‌وجه نمی‌توانست واقعاً احساس کند که تنهاست.

خداوندا، راهم را به من نشان بده و من از این...آرزوی لعنتی خود دست می‌کشم!

برای خود و راحتی خود و حتی برای نجات خویشتن از مرگ، به هیچ وجه خود را نخواهد فروخت، اما به خاطر دیگری دارد می‌فروشد!

((ما معمولاً فکر می‌کنیم جهان آخرت دنیایی است عظیم و غیرقابل درک. آخر چرا؟ آمدیم آن دنیا اتاقک محقری بود مثل همین حمام‌های دودزده‌ی دهات، با سه کنج‌های کارتُنک بسته، هان؟ آن وقت چه؟ میدانید، من که گاهی فکر می‌کنم باید همین‌طورها باشد.))

+ این که به کلی مطلب دیگری است، به کلی چیز دیگری است. برادر چه می‌گویی؟ - هان، قالبش فرق می‌کند، از لحاظ زیبایی، ظاهر آراسته‌ای ندارد! خب، واقعاً نمی‌فهمم چرا بمب ریختن به سر مردم پس از محاصره کامل، قالب و ظاهر محترمانه‌تری دارد؟ ترس به سبب ظاهر ناپسند اولین اثر ناتوانی است... هرگز، هرگز به این وضوح این مطلب را مانند اکنون درک نکرده بودم و هرگز بیش از حالا در «جنایت» نبودن عمل خود، یقین نداشته‌ام! هرگز، هرگز در عقیده خود چنین مطمئن و با ایمان نبوده‌ام!

او با نان سیاه و آب خواهد ساخت اما روحش را نخواهد فروخت.

فکری ناگهانی راسکولینکوف را از جای تکان داد و گفت: برای چه او را کشتم, کشتن او برای من چه نفعی داشت؟ ناپلئون هم در واترلو و در جنگ اهرام بسیاری از اشخاص را کشته بود آیا او حق داشت یا من؟

آن کسی بهتر از همه زندگانی خواهد کرد که بتواند بهتر از دیگران خود را بفریبد.

فکرکرد:((نمی‌دانم کجا، داستان مردی را خواندم که به مرگ محکوم شده بود. ساعتی مانده به اجرای حکم اعدام، می‌گفت یا فکر می‌کرد که اگر مجبور بود جایی زندگی کند مثل صخره‌ای بلند، لبه‌ی پرتگاهی باریک که فقط به اندازه ایستادن یک نفر جا داشته باشد،جایی که دور تا دورش دره‌های بی‌انتها، اقیانوس، ظلمت ابدی، تنهایی ابدی، طوفان‌های ابدی باشد؛ اگر مجبور بود یک عمر، هزار سال، یا اصلا تا قیام قیامت، در چنین شرایطی زندگی کند، باز هم ترجیح می‌داد زندگی کند تا این که همان دم بمیرد! آخ، فقط زندگی کردن، زندگی کردن، زندگی کردن! تحت هر شرایطی... فقط زندگی کردن! چه حقیقتی است اين، خدا، چه حقیقتی!))

خوب متوجه شدم که همه‌چیز دست خود آدم است. آدمیزاد با دست خودش خوشبختی یا بدبختی را برای خود رقم می‌زند. این یک اصل بدیهی است!

چه چیز می‌تواند در نظر من شگفت‌انگیزتر، نامنتظرتر و غیرحقیقی‌تر از خود حقیقت باشد؟ داستایفسکی