بریده‌ کتاب‌های اسیر

این چه عشقی است که در دل دارم من از این عشق چه حاصل دارم می‌گریزی ز من و در طلبت باز هم کوشش باطل دارم دیدار تلخ / ۱۳۳۳

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مُرد؟ ای ستاره ها چه شد که بر لبان او آخر آن نوای گرم عاشقانه مُرد؟

کتابی، خلوتی، شعری، سکوتی مرا مستی و سکر زندگانی است چه غم گر در بهشتی ره ندارم که در قلبم بهشتی جاودانی است عصیان/ ۱۳۳۳

از من رمیده‌ای و من ساده‌دل هنوز بی‌مهری و جفای تو باور نمی‌کنم دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این دیگر هوای دلبر دیگر نمی‌کنم حسرت / ۱۳۳۳

دخترک خنده‌کنان گفت که چیست راز این حلقه‌ی زر راز این حلقه که انگشت مرا این چنین تنگ گرفته است به بر راز این حلقه که در چهره‌ی او این همه تابش و رخشندگی است مرد حیران شد و گفت: حلقه‌ی خوشبختی است، حلقه‌ی زندگی است همه گفتند: مبارک باشد دخترک گفت: دریغا که مرا باز در معنی آن شک باشد سال‌ها رفت و شبی زنی افسرده نظر کرد بر آن حلقه‌ی زر دید در نقش فروزنده‌ی او روزهایی که به امید وفای شوهر به هدر رفته، هدر زن پریشان شد و نالید که وای وای، این حلقه که در چهره‌ی او باز هم تابش و رخشندگی است حلقه‌ی بردگی و بندگی است حلقه/ ۱۳۳۴

شب به روی شیشه‌های تار می‌نشست آرام، چون خاکستری تب‌دار باد نقش سایه‌ها را در حیاط خانه هر دم زیر و رو می‌کرد پیچ نیلوفر چو دودی موج می‌زد بر سر دیوار در میان کاج‌ها جادوگر مهتاب با چراغ بی‌فروغش می‌خزید آرام گویی او در گور ظلمت روح سرگردان خود را جستجو می‌کرد من خزیدم در دل بستر خسته از تشویش و خاموشی گفتم ای خواب، ای سرانگشت کلید باغ‌های سبز چشم‌هایت برکه‌ی تاریک ماهی‌های آرامش کول‌بارت را به روی کودک گریان من بگشا و ببر با خود مرا به سرزمین صورتی‌رنگ پری‌های فراموشی خواب / ۱۳۳۳

گریزانم از این مردم که با من به ظاهر همدم و یکرنگ هستند ولی در باطن از فرط حقارت به دامانم دو صد پیرایه بستند رمیده/ ۱۳۳۳

طفلی غنوده در بر من بیمار ... با گونه‌های سرخ تب‌آلوده / با گیسوان درهم آشفته ... تا نیمه‌شب ز درد نیاسوده // هر دم میان پنجهٔ من لرزد ... انگشت‌های لاغر و تب‌دارش / من ناله می‌کنم که خداوندا ... جانم بگیر و کم بده آزارش // شب خامش است و در بر من نالد ... او خسته‌جان ز شدت بیماری / بر اضطراب و وحشت من خندد ... تک‌ضربه‌های ساعت دیواری بیمار / ۱۳۳۳