بریده‌ کتاب‌های هیچ چیز مثل مرگ تازه نیست

پیراهنت در باد تکان می‌خورد این تنها پرچمی است که دوستش دارم

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم؛ فضای اتاق برای پرواز کافی نبود؛

و ماه دهان زنی زیباست که در چهارده شب حرفش را کامل میکند

مگر چند بار به دنیا آمده ایم که این همه می میریم؟

به شانه ام زدی که تنهایی ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده ای تکاندن برف ،از شانه آدم برفی؟

ما تکرار تکه های همیم

مگر چندبار به دنیا آمده ایم که این همه می میریم؟