بریدۀ کتاب

انقلاب علمی انقلابی در دانش نبوده است، بلکه بیش از هر چیز انقلابی در نادانی بوده است. کشف بزرگ انقلاب علمی این بود که انسان پاسخ مهم‌ترین سوالات خود را نمی‌داند. سنت‌های پیشامدرن مثل مسیحیت و آیین بودا ادعا می‌کردند که همه چیزهای مهم را درباره جهان می‌دانند. خدایان یا انسان‌های فرزانه، خرد جامع را در تملک خود داشتند و آن را در قالب متون و سنت‌های شفاهی برای ما آشکار می‌ساختند. غیر ممکن بود که کتاب مقدس مسیحیان یا بوداییان در مورد رازهای بزرگ جهان اشتباه کند. علم امروزی، از این جهت که آشکارا به نادانی جمعی در مورد مهم‌ترین سوالات اعتراف می‌کند، سنت منحصربه‌فردی در دانش است. داروین هرگز ادعا نمی‌کرد که خودش "آخرین زیست‌شناس" است و خود اوست که معمای حیات را برای همیشه حل کرده است و فیزیک‌دانان هم اعتراف می‌کنند که از دلایل "بیگ بنگ" اطلاعی ندارند. تمایل به اعتراف به نادانی، علم جدید را پویاتر و انعطاف‌پذیرتر از تمام سنت‌های معرفتی پیشین ساخته است.