بریدۀ کتاب

حالا واقعا بار خاطرات سنگینی بر دوشم است. این خاطرات را به وضوح به یاد می آورم؛ از چند روز پیش آنها را مثل ترنم موسیقی غمگینی مدام در سر دارم. یک موسیقی که از ذهنم بیرون نمی رود. با این حال باید از شرش خلاص شوم. من صدها خاطره نظیر این دارم. اما به مرور از این صدها، فقط یکی برجسته شده و دارد آزارم می دهد. من به دلیلی ایمان دارم که اگر بنویسم، از آن رها می شوم. پس چرا امتحان نکنم؟