بریدۀ کتاب

با خود می اندیشم که هر انسانی جهانی دارد؛جهانی که دریا دارد و خشکی . کوهستان های یخ زده دارد و دشت های تفتیده .جلگه های ابستن دارد و شورزارهای نابارور. اما گویا فرصت کوتاه حیات او را از دیدن و سیاحت کردن در این جهان پهناور محروم می کند .گمانم این است که مردمان .بسیاری شان .بسیاری از همین فرصت گران را در کنجی از این جهان پنهان می کنند و از ترس . که دقیقا نمی دانم منشاش چیست سر برنمی اورند تا فرصتشان منقضی می شود .دقیقا وقتی درمی یابند فرصتشان تمام شده ،بزرگ ترین رنج را ادراک می کنند