بریده‌ای از کتاب سیاست اثر اندرو هیوود

الگوهایی هم از دموکراسی وجود دارند که بر پایه اصل حکومت برای مردم ساخته شده اند. و عرصه کمی برای مشارکت عمومی اعم از مستقیم یا غیر مستقیم ایجاد می کنند. عجیب ترین نمونه چنین الگوهایی را میتوان در به اصطلاح دموکراسی های توتالیتری دید که تحت زمامداری دیکتاتورهای فاشیستی مانند موسولینی و هیتلر شکل گرفتند. اعتبار دموکراتیک این گونه رژیم ها بر پایه این ادعا بود که «پیشوا» و فقط پیشوا به تنهایی منافع واقعی مردم را در نظر دارد و به این ترتیب به طور ضمنی اعلام میکرد که "دموکراسی راستین" را میتوان با دیکتاتوری مطلق برقرار کرد. در این موارد فرمانروایی عمومی معنایی نداشت جز تسلیم آیینی در بربر اراده رهبری کاملاً قدرتمند. این تسلیم به شکل گردهمایی ها راه پیمایی ها و تظاهرات سازمان دهی می شد. این نوع حکومت را گاهی دموکراسی پلبیسیتی هم نامیده اند. اگرچه دموکراسیهای توتالیتری ثابت کرده اند که صورت هجو آمیزی از عقیده متعارف حکومت دموکراتیک اند تنشی را هم نشان داده اند که ممکن است بین حکومت به وسیله مردم یا مشارکت عمومی و حکومت برای مردم(حکومت به سود عمومی) وجود داشته باشد. برای مثال حامیان دموکراسی نمایندگی خواستار آن بوده اند که مشارکت عمومی در سیاست را به دادن رأی محدود کنند زیرا می ترسند که عموم مردم خرد تحصیلات و تجربه لازم برای حکومت عاقلانه خود نداشته باشند.