بریدۀ کتاب

پوپر میگه تو هنر مدرن، همش به ضعف و کاستی‌های جامعه پرداخته میشه طوری که بهمون القا میشه نظم اجتماعی فعلی یک جهنمه. بعد میگه این عدم وجود جریان روزمره‌ی مطمئن برای زندگی، برای جوانان و کودکان خطرناکه.
بعد این جا یه مثالی میزنه که مثلا روسیه با این که وضع بدتری داره ولی به مردمش القا میکنه که جامعه و زندگیشون خیلی خوبه و این باعث رضایت و امید بیشتر میشه که خودش میتونه نیروی زیادی به وجود بیاره که باعث پیشرفت جامعه بشه. 
تو جمله آخر هم میگه اما از طرفی هم برای پیشرفت جامعه نیازه که شما حقیقت و کاستی‌ها رو هم بدونی تا بتونی باهاشون مبارزه کنی و دونستن حقیقت هم یه نیروی بزرگ برای پیشرفته.
امیدوارم خوب گفته باشم، کلا یه مقدار زبان کتاب سخته و نمی‌دونم نسخه آلمانی اصلی هم همین طوره یا نه. 

یک پاراگرافی هم در این مورد داره که از متن انگلیسی که این ترجمه فارسی از روی اونه میارم:
As there is strong need for security-or for assurance by comrades and helpers- the need will also be strong to have a common dogma and to suggest the truth of the dogma to one another. It is a need for implicit guidance. *Uncertainty is feared, and dogma becomes fanatical belief.*
این جا هم میگه که چون انسان هم نیاز به یه قطعیتی برای زندگی داره و هم نیاز به عقیده جمعی، به سمت این هل داده میشه که به یک عقیده‌ای تعصب بورزه و به هم‌دیگر هم این رو تلقین کنن که این عقیده درسته. از طرفی عدم قطعیت ترسناکه و از طرفی اون عقیده تبدیل به یه تعصب میشه. 

نویسندش نعمت‌الله فاضلیه؟ 

بله
@roshana. 

گاهی وقتا به زندگی خیلی از آدما که نگاه میکنم حسرت میخورم نه بخاطر داشته هاشون اتفاقا بخاطر نداشته هاشون. اینکه تو روستا یا شهر کوچیک زندگی میکنن و عقل و دانش و دغدغه مندیشون در حد همون زندگی روزمره هست و از تمام دنیا و اتفاقاش فارغن ... گاهی وقتا فک میکنم فهمیدن درد بیشتری با خودش همراه داره!