بریده‌ای از کتاب خانه ادریسیها اثر غزاله علیزاده

کوتاه یعنی چند سال🤔
اصلا نمیتونم با جملش کنار بیام 🫠

تو کتابی که اخیرا خوندم، انسان موجودی یک روزه، درمورد حالت افسردگی آدمایی صحبت میشد که نزدیک مرگ بودن به طریقی ، و دچار اضطراب شده بودن ( خیلی کلی و آب رفته س این خلاصه ، کتاب خیلی قشنگتر و با محتوا تره ولی درکل تقریبا همینه مفهوم) و من اینطوری بودم که : آخه چرا ؟ اینکه فکر کنی میمیری و همه چیز تموم میشه که به مراتب خیلی احساس بهتری داره تا اینکه به این فکر کنی که بعد مرگ باید دوباره زندگی کنی و اونجا ، قراره جوابگوی زندگی اینجاییت باشی 😕

این بریده رو که خوندم یاد اون حس م موقع خوندن کتابه افتادم