اغلب، وقتی اتفاق بدی می‌افتد، اشتیاق غریزی عجیبی به «از این هم بدتر شدنِ اوضاع» حس می‌کنم. به نتیجه وحشتناک فکر می‌کنم و بعد آرزویش می‌کنم. این الگو را می‌شناسم ولی نمی‌فهمم. انگار ذهنم دارد شبیه سازی می‌کند و - دست خودش نیست - همیشه دراماتیک‌ترین گزینه را انتخاب می‌کند. انگار در این حادثه محتمل من بیرون از گود می‌مانم و می‌توانم از فاجعه لذت ببرم.