بریدۀ کتاب

.به نام خدا. فکر کرد: مسئله همین است. گاهی انسان فراموش می ‌کند که عابر است و پل موقت وگرنه چه دلیل یا سودی دارد افسوس خوردن و ماتم گرفتن یا مقصر دانستن خود یا دیگری و عجیب انگاشتن این‌که پلی _ که تکیه‌گاهی باید باشد_ ناگهان زیر پا خالی بشود و فرو بریزد؟ چرا نباید فکر کرد همه‌ی پل ها روزی ویران می ‌شوند؟ چرا نباید فکر کرد هیچ تکیه‌گاهی امن نیست؟ و اصلا چرا باید تکیه داد؟ بهتر است همان خار باشی و بگذاری تو را ببرد. به جهنم.