بریدۀ کتاب

تا امروز آنچه از جنگ سوریه روایت یا ثبت شده، مردانه است. انکارناپذیر است که همه‌چیز در خطّ اوّلِ جنگ‌ها مردانه باشد و وابسته به قدرت جسمانی. قدرت مردانه منجر به سلحشوری است در رویارویی‌های سخت و نفس‌گیرِ طرفین. مردان خطّ اوّل ایستاده‌اند تا برای آنچه و آن کس که پشت سرشان دارند، خون و جان بدهند که مبادا «شهر» و «زن» که در شهر ساکن است، تصرّف شود. به‌قول فردوسی: شبستانِ ما گر به دست آورند/ بر این نامداران شکست آورند. ناموس را اگر همان قانون و قواعد حاکم بر هستی بدانیم که همه‌چیز را منظّم می‌کند و ذات پنهان هر شهر است، گویا در جنگ‌ها، آن ذات پنهانی و قاعدهْ زن است. او حقیقتی است پوشیده، امّا موقعیّتی مرکزی دارد و باید مراقبت و حفظ شود. در واقع، حرمی است که اگر از دست برود، همه‌چیز از بین رفته است. درست مثل روح که از دست برود، بدن هم ناگزیر از هم می‌پاشد. انگار زین عین برپایی کلّ شهر است و مرز انتقال شهر، تصرّفِ اوست.