بریده‌ای از کتاب مسئله رنج : جستارهایی درباره فقدان فاجعه و مرگ اثر امین زندگانی

من می‌خواهم با رنجم چه کنم؟ رنج را تحمل کنم تا تداوم زندگی ممکن شود. بی‌گمان این هدفی قابل‌قبول است، اما محدود کردن تأمل در رنج به تاب‌آوری حیات این خطر را در خود دارد که منابع رنج، منابع مادی رنج، دست‌نخورده باقی بمانند: آن مادیتی که سازندهٔ رنج است؛ آن نظام طبقاتی‌ای که منشأ درد تهیدستی و بیماری است؛ و آن ساختاری که ظلم را توزیع می‌کند. اگر تأمل به رنج به تاب‌آوری آن محدود بماند، چگونه می‌توان به بهبود زندگی امید بست؟