آن آیه ها گویی تازیانه هایی درونی بر کالبد وجدان های خفته ایشان بود؛ که از خواب غفلتشان برمی جهانید و با بیداری‌ای دردنا‌ک آشنایشان می ساخت. از آنان آگاهی و هوشیاری ویژه ای می خواست. در خویش، به پرسش و محاکمه‌شان می کشانید. چونان نیشتری، بر دمل های چرکین و کهنه وجودشان می رفت، تا در پی آن، برای ایشان امید بهبودی و بهروزی در پی آورد.

آری، ای پسرم؛ حکایت غم ها در زندگانی انسان، حکایت زمستان ها در طبیعت است. زمستان اگر نباشد، بهاری در کار نخواهد بود. آن نیز هرچه دشوارتر، بهارِ پس از آن، زیباتر و پربارتر.

آمنه به یاد اشک ها و نگاه های حسرتبار دوشیزگانِ نورسِ مکه در شب پیوندش با عبدالله افتاد: "چه روی داد که همای سعادت،در آن مایه چرخ زدن ها، از میان آن همه رقیبان امیدوار، بر شانه تو فرود آمد؟! چه پیش آمد که این نیکبختی شگفت، که به رویایی شیرین شبیه تر است، از آن تو یکی شد؟! تو مگر در این میانه، جز شکیبایی و خویشتنداری، هیچ کرده بودی؟! تو که آرزوی دل را، به مادر خویش نیز نگفته بودی...!." نمی توانست! آنچه می کرد تا این نیکبختی بزرگِ روی کرده از غیب را هضم کند، نمی توانست! گاه حتی به تردید دچار می شد که این، آیا رویایی نیست که او در آن غوطه ور است؟ به راستی، این آیا همان عبداللهِ محبوب دل و جان جمله دوشیزگان شهر بود که اینک در کنار او و از آنِ او بود؟! این قامت موزون مردانه، این گیسوانِ شبق‌گونِ طعنه زنِ شب، این دیدگان سیاهِ آشوبگر، آیا دیگر از آن او شده بود؟! ...