نمی شود با کسی که فراموشت کرده آشتی کنی. چون در ادامه زندگی هم همیشه نگرانی که همان کاری را که قبلا با تو کرده باز هم انجام دهد. همیشه می دانی که اون بدون تو کاملا راحت است، اما تو هیچ وقت بدون او راحت نخواهی بود.

وقتی قلبت می‌ شکند، حس می‌ کنی قرار است بمیری، اما زندگی ادامه دارد، هر روز بعد از روز مزخرف قبل.

the hardest part of walking away from you is knowing that you won't run after me.

هرگز قلب را ناچیز نشمار، قلبی که توان کارهای بی‌شماری دارد و ذهن حتی نمی تواند این همه توان را دریابد. قلب به همان خوبی که احساس دارد، بر آدمی تحکم هم می کند. جر این، چگونه می توانی شرح دهی که چرا من همان مسیری را می روم که تو هم راهِ طولانیِ آن را پیش از این طی کرده ای؟

مجبورم بگویم از اینکه تمام شده خرسندم و در پایان فقط افسوس می خورم برای آن همه خواستن تکه ای بیشتر از زندگی ... خداحافظ.

می گذارم بروی. عشق اغلب جوابی است برای ماندن. و در اندک زمانی، دلیلی است برای رفتن. من دیگر چشم به جاده نمی دوزم و رفتنت را می نگرم. در تمام این مدت خیال می کردی عشق آتشین معشوقت تو را در اعماق قلبش نگه می دارد. دریغا که نمی دانستی جزر و مد قلب من رهایت می کند تا با جلبک های سرگردان بر آب ها غوطه ور شوی.

یک بار به عشق فرصت داده بود و آن لحظه می خواست فقط جاهای خالی زندگی اش را پر کند. تنهایی اش را پر کند، اما دور احساسش دیوار بکشد.