خواندن روایت یک بزرگمرد ایرانی از فلسفه غرب، جذابیت های خاص خودش را دارد؛ نه لزوما از جهت فهم فلسفه بلکه از جهت فهم برداشت ایرانی از فلسفه.
        

          از دنیای آکادمیک امروزی متنفرم. دنیایی که آدم های خود بزرگ بین بی سواد به درد نخور تولید می کنه و آدم های مستعد و نابغه ای که سرشون به تنشون می ارزه رو نابود می کنه!
چقدز انتقادات این کتاب به دانشگاه به معنای امروزی، بهم چسبید
        

          آزاداندیشی ... آنارشیسم ...
        

          چند سال پیش این کتاب را خریدم و فقط نگاهی اجمالی به پیشگفتارش، باعث شد ترسی عمیق وجودم را فرا بگیرد! مواجهه با دیدگاه های الهیاتی اسپینوزا که ناشی از خرد بی بدیل و تفکر انتقادی او نسبت به علمای مذاهب و روشنفکران معاصرش است در تلفیق با اندیشه سیاسی ناشی از آن که از ماکیاوللی و هابز هم تاثیر گرفته، کار هر کسی نیست؛ و آنکه بدون چنین حسی با این کتاب مواجه شود، قطعا در حال انکار بسیاری چیزهاست!
        

          آپولوژی را سال ها پیش خوانده بودم و سقراط را ستایش کرده بودم. الان که میخوانم نکات ریز مهمی می بینم که قبلا اصلا نمی دیدم. گاهی به وضوح با سقراط مخالفم و گاهی همچنان ستایشش می کنم. 
این نشان می دهد که باید گاهی برگردیم و آنچه قبلا خوانده ایم را دوباره بخوانیم؛ قسمت شیرینش حس رشد است!
        

          بیشتر آزمون های ذهنی این کتاب تا اینجا، حول مسائل اخلاقی و سیاسی است؛ یعنی دقیقا بخش هایی از فلسفه که نزدیک ترین ارتباطات را با زندگی روزمره ما دارند.
فکر می کنم کتاب بسیار جالبی برای گروه خوانی است همراه با بحث و گفتگو. البته گروه خوانی که سگ دنبالمان نکرده باشد که کتاب را به سرعت تمام کنیم و فکر کنیم خوانده ایم اش!
        

          یک کتاب با سبک سنتی کتاب های درسی دینی، پر از توضیح واضحات و نثری محافظه کار است. البته چون قصد نویسنده ترویج تجارت بین عوام بوده، تا حدودی قابل قبول است؛ اما نثر کتاب جذاب نیست و کشش لازم را ندارد و در نتیجه نه حداقل های آکادمیک را احراز می کند و نه جذابیت لازم را برای مخاطب عام دارد.
البته بعضی دیدگاه های فقهی و عقلی نوین در متن مطرح می شود که قابل تامل و استفاده است.