همانطوری که اسم کتاب اینو میگه، کتاب درباره آدمیه که حس بی ربطی میکنه به جامعه پیرامونش. این کتاب رو میشه خیلی فرویدی نقد کرد، ولی نگاه متفاوت به کتاب شخصیتی رو نشون میده که عرف داره بهش تحمیل میشه ولی در صداقت خودش میبینه حس هایی که عرف میگه باید داشته باشه رو نداره.
قضاوت کردن یا درک کردن شخصیت اصلی در معنای کتاب تأثیر زیادی داره. 
        

                اگر قرار باشه کارکرد ادبیات داستانی این باشه که جامعه ای رو به خودش نشون بده، دایی جان ناپلئون اون رمانی که همه ما در اون هستیم.
البته مهمان مامان اثر هوشنگ مرادی کرمانی هم هست که به نوعی نسخه بعد از انقلاب دایی جان ناپلئون است. ولی ما میتونیم خودمون و همه طیفهای از جامعه که می‌شناسیم رو تو این رمان ببینیم.