من از وقتی برای خودم یک حوزه‌ی مطالعاتی مشخص را انتخاب کردم هر از چند گاهی دچار این داستان میشم...
سخت درگیر یک پروژه میشم، مثلاً ترجمه‌ی یک مقاله یا نگارش یک مقاله یا نوشتن مقدمه کتاب و... 
بعد که اون کار تموم میشه یا به یک مرحله‌ی خوبی می‌رسه انگار دیگه توی زندگی کاری برای انجام دادن ندارم. 
تا اینکه توجهم رو نگارش یک کتاب یا مقاله دیگه یا چیزی شبیه به این جلب کنه. 
حس بدیه...
وقتی که حتی کتابهای لذت بخش عادی میخونم حس عذاب وجدان میگیرم که دارم وقتم رو تلف میکنم وقتی که میتونم توش روی یه مقاله کار کنم.

فکر کنم از رسالت های مهم بهخوان نوشتن این متن توسط یکی از کاربر ها بوده باشه
ماجرایی که واسه خیلی از ماها کم و زیاد تا به حال پیش اومده، یا کسی شبیه ما نزدیک مون بوده که راجع به حال و هوامون باهاش صحبت کنیم و یا نه، خودمون بودیم و خودمون... به کتاب ها نگاه می‌کردیم و کتابخانه آه می‌کشید!
اگر کسی داخل این برهه باشه یه هیچکس تنها نیست می‌آید به سراغش و روزنه‌ای در وجودش روشن می‌شود که دچار ویروسی منحوس نشده
 و یا اگر الان در آن پیک نباشد خاطرات زنده می‌شود، تلخندی می‌زند و می‌گوید: هه! از پس اینم بر اومدم، چه دورانی بودا...
وجود تون بدونِ خواب زمستونیِ کتابی

درود جناب آذرباد
مطلب جالب و درستی بود. گاهی اوقات من هم گرفتار این وضعیت می شوم و دلم برای کتاب هایی که روی میزم در انتظار خوانده شدن نشسته‌اند، می سوزد.
بعد به خودم نهیب می زنم که: «معلومه چِت شده؟ ... چرا اینقدر ازشون دوری می کنی؟ ...» اما هیچ جواب قانع کننده ای ندارم.
وقتی این پست شما را دیدم، به خودم امیدوارتر شدم.
فکر کنم همان تصور فرهیختگی و نیز کمال گرایی است که ما را عذاب می دهد و نمی گذارد دمی و کمی آب خوش از گلویمان پایین برود.
سپاس. مانا و نویسا باشید.

عالی
مثل همیشه

دقیقا ما هم مبتلا گشته ایم 
یکی دو ماهی هست... و همین ترس ها مو ب مو تو مغزم تکون میخوره

نظرم ناقص ارسال شد. با عرض پوزش

من هم مدتی اینگونه بودم که الحمدلله برطرف شد