چند داستان کوتاه خواندنی با مضمون‌هایی اغلب بکر. کشاورز در برخی از این داستان‌ها سراغ موضوعاتی رفته که قبلاً یا کم‌تر به ‌آن‌ها پرداخته شده یا در این مجموعه از زاویه‌ای متفاوت به آن موضوع‌ها نگاه شده است. 



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          روباه شنی مجموعه داستانی موقعیت‌محور است.  
از پایان‌بندی ضعیف اکثر داستان‌ها که بگذریم، نویسنده نه تنها از پس خلق و روایت موقعیت‌ها برآمده بلکه مفاهیم انسانی و حسی را هم به خوبی در موقعیت‌ها گنجانده و در انتقالشان به مخاطب موفق ظاهر شده است. حس‌هایی مانند ترس در «روز متفاوت»، انتظار در «غار  را روشن کن»،  دلتنگی‌و اشتیاق در «گلدان آبی، میخک‌های سفید» ، تنهایی در «روباه شنی» و... کاملا محسوس و قابل درک هستند. 
تلاش نویسنده در راستای آشنایی‌زدایی قابل تحسین است، چیزی که در «زمین بازی»، «آهنگ پلنگ صورتی را سوت بزن» و «روباه شنی»  بیشتر دیده می‌شود.
        

          مثل بقیه‌ی مجموعه داستان‌ها، بعضی‌شو دوست داشتم، بعضی‌شو نه. از محمد کشاورز قبلا مجموعه داستان بلبل حلبی رو خونده بودم که اونو کمتر از این دوست داشتم.

نمی‌دونم داستان کوتاه ذاتا اینجوریه یا یه سبک از داستان کوتاهو اینجوری می‌نویسن، سیر داستانی خاصی نداره که از یه جا شروع شه، یه جا یه اتفاقی بیفته و بعد پایان‌بندی داشته باشه. یعنی همه‌ی اینا رو داره‌ها ولی نه روایت‌گونه. بیشتر شبیه ناداستانه. پایانش هم بیشتر بازه. یعنی چیزایی آخرش گنگ می‌مونه و مغز آدمو آزار می‌ده.

انگار صرفا می‌خواد احساساتی درون آدم به وجود بیاره. در این زمینه موفقه، ولی من دوست ندارم تمام این احساساتو حین خوندن تجربه کنم بدون هدف خاصی. فقط از درگیر شدن بعضی احساساستم خوشم اومد. احساساتی که با آرامش و حال خوب در ارتباطن، نه ترس و نگرانی و خشم و... برای همین بعضی از داستانایی که اونجوری بودنو دوست داشتم. قشنگ‌ترینش از نظر من گلدان آبی، میخک‌های سفید بود که فضای خیلی خوبی داشت، اینقدر گل‌گلی و حال‌خوب‌کن که وقتی آخرش دیدم نوشته شیراز، اردیبهشت ۹۱، اصلا تعجب نکردم. اردیبهشت شیراز (با اینکه من هیچ‌وقت ندیدمش)، چنین قابلیتی داره.

داستان روز متفاوت ترس و وحشت منتقل می‌کرد، پرنده‌باز اضطراب همراه با خشم، دلسوزی و دل‌شکستگی، گلدان آبی، میخک‌های سفیدو هم که گفتم، فقط خیلی دوست داشتم تو این داستان بدونم شخصیت اصلی که راویه و استاد ادبیات بوده و اینقدر بااحساس و آدم حسابیه، چرا افتاده زندان. شاید به همون دلیلی که اینقدر زندانی دیگه داریم، اما دستش چی شده؟ از این سوالا توی این داستانا زیاد پیش میاد که فکر می‌کنم از قصد بی‌جواب می‌مونه، آهنگ پلنگ صورتی را سوت بزن همزمان هم یه‌کم نگرانی و دلشوره داره، هم داستان سرخوش شوخ و شنگیه، زمین بازی خیلی دلگیر و حسرت‌باره، هشت شب، میدان آرژانتین استرس و نگرانی‌ش در حدیه که ممکنه تا میاد تموم شه ناخناتونو جویده باشین تا ته، راه رفتن روی آب بامزه‌ست و پیام داره از جهل مردم که مورد سواستفاده‌ی یه عده قرار می‌گیره، غار را روشن کن غمگین و رنج‌آوره و روباه شنی از طرفی حس رفاقت عمیقی ایجاد می‌کنه، از طرف دیگه درد رها شدن، تنهایی و تعلق نداشتن زیادی داره، که این هم جزئی از زندگیه.

نویسنده مهارت خیلی زیادی تو فضاسازی داره. در تمام مدت خوندن، به وضوح تصاویری که توصیف کرده بودو جلوی چشمم می‌دیدم. اگه دستگاهی اختراع می‌شد که تصاویر توی مغزو می‌تونست روی ویدیو نشون بده، شاید باکیفیت‌ترین تصاویر ذهنی‌م، از این کتاب بود. 

برای من مجموعه‌ی دوست‌داشتنی‌ای بود که خوشحالم تموم شد و حاضر نیستم دوباره بخونمش. فکر می‌کنم از توضیحاتم بتونین تشخیص بدین کتابیه که ازش خوشتون میاد یا نه.