*بسم الله الرحمن الرحیم*

پرویز دیوان بیگی بازیگر باسابقه سینما و شهدخت فیروزکوهی دختر در فرنگ تحصیلکرده ای  که مدت هاست با اینکه اورا شهدخت دیوان بیگی بخوانند کنار آمده؛)پیشنهاد بازی در فیلم برای شهدخت تلنگری میشود  که به یادبیاورد چقدر در این سال ها خودش را فراموش کرده. و با بازگشت دختر کوچک خانواده داستان روند دیگری میابد(شخصیت اصلی داستان بیشتر آذر است!)


   روند تک خطی داستان را دوست داشتم. ولی خب بعضی جاها کسل کننده میشد. احساس میکردم این کتاب از ابتدا با این هدف که فیلمنامه بشود نوشته شده. خصوصا پایان بندی داستان، که تقریبا تمام فاکتورهای فیلم های دو دهه اخیر ایران را دارد.(ولی با پایان خودفیلم تا حدودی تفاوت دارد:/)
   شخصیت پردازی داستان خوب و به اندازه بود، و پرشخصیت بودن داستان هم برایم جذاب بود.

حقیقتش نظر خاصی برای این کتاب ندارم، به نظرم آنقدرها کتاب پربحثی نیست«:
   از خواندنش پشیمان نیستم، اما کتابی نیست که صددرصدی بتوانم به کسی پیشنهادش کنم. (اگر نخواندید هم نخواندید:/)

پ.ن: اگر فیلمش را هم بیینید داستان دستتان می آید.
          

            نه داستان خفنی است نه بیخود. در کل حرف خاصی برای زدن ندارد. از آن فیلم نامه‌هایی که تهش نه بی نتیجه است نه نتیجه خاصی دارد. داستان زندگی دختری که خارج درس خوانده و همانجا ازدواج کرده و مشکلاتی دارد و حالا به ایران آمده. و به طور موازی داستان پدر و مادر همان دختر که هنرپیشه ‌اند و اختلافی در زندگی‌شان پیش آمده.
هیچکدام از داستان‌ها به سرانجام نمی‌رسند چون بیشتر نویسنده می‌خواهد برشی از زندگی‌ای را به نمایش بگذارد. برشی که هیچ چیز خاصی ندارد. 
          

            خوب نبود.
خانواده دیوان بیگی، مثل اسمش بیشتر شبیه خانواده یک کارمند حداکثر ارشد است تا یک هنرمند.
شخصیت شهدخت اصلا باورپذیر نبود. شاید اگر ده سال پیش این کتاب را می‌خواندم بیشتر باورش می‌کردم تا الان. اینکه شهدخت مدام دستکش دست می‌کرد و ظرف می‌شست‎، اینکه انقدر مثل زنهای وسواس به تمیزی خانه حساس است، مدام او را از نقشش دورتر می کند.
فیلمش را هم دیدم گاهی نقایص کتاب را برطرف کرده بود و دوز قرتی‌گری را پری را متناسب کرده بود اما شدیداً خانواده گرا بود و این خیلی به مذاقم خوش نیامد.