نسل تازه ی نویسندگان، که بعد از دهه ی 60 دست به نوشتن زدند، کوپن را یگانه نیای خویش در جمهوری فدرال می دانستند، کسی که هم به لحاظ زیبایی شناختی چالش برانگیز بود هم به لحاظ اجتماعی متعهد. در مقاله ای به سال 1958، هانس ماگنوس انسنزبرگر، شاعر و جستارنویس، حساسیت گزنده ی کؤپن و شجاعتش را در نوشتن آنچه پیرامونش می بیند، حتی به قیمت دشمن تراشی، تحسین می کند. او همچنین رمان های کؤپن را (ظریف ترین و منعطف ترین نثر ادبیات فقیر امروز ما) می داند. گونترگراس، که از آلفرد دوبلین با عنوان (معلم من) یاد می کند، در مصاحبه ای گفته بود که کؤپن یکی از دو نویسنده ای است که پیش از او از دوبلین آموخته اند و در عین حال که در ترکیب کردن نوآوری های فرمی با تعهد بی قید و شرط اخلاقی با دوبلین اشتراک داشته اند، به لحن متمایز خود دست یافته اند.کبوتران روی چمن نخستین رمان از سه گانه ی پس از جنگ کؤپن است که هر کدام به سهم خود تصویری تلخ و ناخوشایند از دوران بازسازی آلمان ترسیم می کنند.