خیلی وقت بود کتاب رو داشتم. بعد از خریدنش یکی گفته بود داستانش نصفه است و من هم دیگه تمایلی به خوندنش نداشتم تا اینکه این موضوع یادم رفت. بالاخره کتاب رو دست گرفتم. ترجمه خوبی داشت. من کتابی که آقای احمد پوری برای نشر نیماژ ترجمه کرده رو خوندم. خیلی روون بود. داستان درباره یه نفریه که یه نمایشنامه نوشته و...
یه طنز تلخ و سیاه
گاهی وسط داستان آدم دلش می‌خواد سرش رو بکوبه به دیوار
ولی داستان انقدر پرماجراست که نمیشه یه لحظه هم کتاب رو زمین گذاشت.
نویسنده یا شاید هم یه آدم دیگه برای کتاب یه پایانی تدارک دیده و من هم فکر کردم کتاب تموم شده.
پایان بدی هم نبود.
در راستای پیرنگ داستان بود.
ولی بعداً که پیشگفتار رو خوندم یادم افتاد کتاب نصفه است.
جدیداً تصمیم گرفتم پیشگفتارها رو آخر سر بخونم.
چون معمولاً داستان رو اسپویل میکنند.
و چی بدتر از یه داستان اسپویل شده؟
          

            به تازگی متوجه شدم ژانری وجود داره به اسم رمان تئاتری، یعنی رمانی که درباره‌ی تئاتر نوشته شده باشه.
بولگاکف دو رمان به اسم‌های برف سیاه و یادداشت‌های یک آدم مرده در این ژانر داره.
برف سیاه داستان شخصی هست که هیچ سررشته‌ای از تئاتر و ادبیات نداره و اتفاقی وارد دنیای نمایش و تئاتر میشه. در این رمان اوضاع سانسور و تئاتر در دوره‌ی استالین و استانیسلاوسکی به خوبی ذکر شده. در اواخر رمان حتی چندین روش تمرینی که استانیسلاوسکی به کار میبرده هم بیان شده و این شناخت خوب بولگاکف به دلیل همکار بودنش با این شخص بزرگ هست.
فارق از اهمیتی که رمان از جهت ثبت وقایع اون دوران داره داستان و شخصیت بی‌نظیری هست که بولگاکف خلق کرده. بدون شک قلم مخصوص و طنز و حتی فانتزی که اگر بولگاکف خونده باشید متوجه منظورم میشید ؛ هم در این رمان قابل مشاهده هست. 
برف سیاه به نظر من فوق‌العاده بود. قطعا اینکه تئاتر میخونم در نظری که دارم تاثیر گذار بوده اما نمیشه از این رمان گذشت مطمئنم برای شخصی که ادبیات روس رو دوست داره این‌کتاب به یادماندنی خواهد بود.
          

            خیلی خیلی دوستش داشتم
تلخ، واقع گرایانه، طنز، تاریک و به قول دوستی، پر ماجرا
انگار با خوندنش قلبت پیشش گیر میکنه...