چرا خیام جاودانه شد؟ به دلیل زبان سهل و ممنتنع؟ به دلیل طرح پرسش هایی که ذهن آدم را به چالش می کشد؟ یا به دلیل پوزخند زدن به آنانی که خود را کاشفان اسرار هستی می دانند؟ بی تردید، بی همه ی دلایل.
وقتی بعد از هزاره های طولانی، روشن می شود که هفتاد درصد از انرژی کهکشانها انرژی تاریک است، عقل محدود و ناتوان چگونه می تواند ادعا کند که همه ی حقایق هستی را درک کرده است؟ در ضمن، مرگ نیز روبه روی ماست.
پس چه باید کرد با مرگ هار سیاه اندیش؟ بی اعتنایی و پوزخند زدن به مرگ، آن هم با سلاح شادی- این است آن راز بزرگی که بسیاری از پیشینیان به آن دست یافتند و خیام در کوتاه ترین کلام، آن را بازگو کرد.