جامی‌ست که عقلْ‌آفرین می‌زَنَدش صد بوسه ز مِهرْ بر جبین می‌زندش این کوزه‌گرِ دهــر چنین جامِ لطیف می‌سازد و باز بر زمیـــن می‌زندش

یکچند به کودکی به استاد شدیم یکچند به استادی خود شاد شدیم پایان سخن شنو که مارا چه رسید از خاک درامدیم و بر باد شدیم

یک قطــرهٔ آب بـود و با دریــا شد یک ذرهٔ خاک با زمیـــن یکتـا شد آمد شدنِ تو اندر این عالم چیست آمد مگسی پدیـد و ناپیــــدا شد