فضای شخصی درم بخش،دنیای عریض و طویل و ژرف است. دنیایی ست به وسعت اندیشه که همواره رو به گسترش دارد و حد و مرزی نمی شناسد. دنیایی که در آن، مجموعه هایی از مگس ها و دلقک ها و قهرمانان و تاریخ سازان، چون سیارک هایی سرگردا، با قدرت جاذبه ای براب نیروی گریز، گرد یکدیگر می گردد بی آنکه به یکدیگر نزدیک شوند.منوچهر احترامیبرای برخی از طراحان کاریکاتور، شکل و خط و رنگ و ترکیب بندی، دارای اهمیت زیادی ست. به مدد این ابزار و فن است که با قدرت تمام موفق به نمایش درون کالبد بیمار انسان امروز می شوند. آنها بیهوده و بی دلیل، اندام و چهره و اشیا را دفرمه نمی کنند. کامبیز درم بخش از این گونه است. برای او همان قدر که موضوع مهم است، خط نیز مهم است. ارزش لکه های سیاه را در پهنه زمینه سفید می داند. نرمی و خشکی خط و کمی و زیادی آن در صفحه برایش مهم است. واقعیت صفحه برایش به اندازه واقعیت درون مایه ارزشمند است. آدم هایش نماینده طبقه یا تیپ خاصی نیستند، فقط آدم هستند؛ انسان معاصر مسخ دین و دل از دست داده، با چهره ای واحد.ابراهیم حقیقیدر یک جمعیت هنرمند - که در نمای گسترده، هویت بخشی از اثر گذارترین اقشار هر ملیتی به شمار می روند- هستند افرادی که نبض جریان ساز این جمعیت به حساب می آیند و با هر ضربان تند و کندی، آن را به شریان ها تعمیم می دهند. کامبیز درم بخش یکی از همان نبض هاست؛ و هنرمندی است که گه گاه در چرت تکرار و تکرار هنری جامعه اش، چراغ ها را روشن می کند و بی هیچ زد و خوردی! می قبولاند که: آری، اینگونه هم می توان دید.حسن کریم زادهانگار او با همین خط های ساده مبارز می طلبد، دعوتت می کند به شادی. به آنالیز خودت، جامعه و اطرافیانت. او انگار برای خلق کردن آفریده شده، برای به تصویر کشیدن. برای امید دادن. برای همین است که وقتی تمام دنیا را جنگ و خشونت و آتش فراگرفته است، او با دلقک هایش مردم را به شادی دعوت می کند. به نشاط. دلقک هایش می آیند و به داد آدم ها می رسند و هشدار می دهند: (هی! دنیا که به آخر نرسیده؛ هنوز نرسیده، پس بخند. پس زندگی کن. ادامه بده).