من ادم داستان كوتاه خوندن نيستم، شايد چون هميشه بيش از اندازه با شخصيت ها و فضاي داستان ها درگير ميشم و بعد به محض اينكه عميق تو ماجرا فرو رفتم، بنگ داستان تموم ميشه. و اين هميشه منو اذيت كرده واسه همين رمان هاي طولاني تر و ترجيح ميدم، حداقل بهت فرصت ميدن تا كم كم از بين صفحه هاشون بياي بيرون. شايد واسه همينه كه با اينكه سال هاست اين كتاب تو كتابخونه ام بود تازه خوندمش.
اين روزها انقدر هميشه كيفم پر از كتاباي سنگين بوده نمي تونستم يه رمان سنگينم بزنم زير بغلم كه بتونم توي مترو يا توي خيابون وقتي منتظرم بخونمش. براي همين چند روز پيش داشتم مي رفتم بيرون يه نگاه به كتابخونه ام كردم و اينو برداشتم با خودم بردم.
اين ٥ تا داستان شدن ٥ سفر من. هر بار يكي شون و مي خوندم و بعد انگار يه رمان طولاني خونده بودم. از اينكه منو اون زير تنها گذاشته بودن و تموم شده بودن ناراحت نمي شدم، ميومدم بيرون و ادامه مي دادم و بهشون فكر ميكردم. خيلي لذت بخش بودن. از همه بيشتر داستان " سگ كوچك ان زن در زمين " رو دوست داشتم و باهاش ارتباط برقرار كردم، و ٤ داستان ديگه هم مدت طولاني تو ذهنم پخش ميشدن.
خلاصه كه موراكامي كه جاي خود دارم، ولي من كم كم دارم به داستان كوتاه علاقه مند ميشم. داستانايي كه لزومي ندارن با تموم شدنشون تو ذهن تو هم تموم شن.
          

            * طبق معمول موضوعات موراکامی جالب و جذاب بودند. در داستان های موراکامی نباید به انتظار انتها و پایان خاصی بود. هر چه هست در دل داستان قرار دارد.

** همه داستان ها را به نوعی دوست داشتم. ولی داستان "راه دیگری برای مردن" خیلی دردناک و وحشتناک بود. طوری که ناخودآگاه یکی از چشمانم، برای کاهش میزان درد ورودی بسته می شد!


          

            کتابی با مضمون مرگ.
اثر کجا ممکن است پیدایش کنم که شامل تعدادی داستان کوتاه می شود اولین کتاب از این نویسندن بزرگ بود که در ایران چاپ و ترجمه شد.
این مجموعه که پنج داستان کوتاه را در خود دارد همواره در بطن خود موضوع مرگ را جای داده است همچون ترس از مرگ ، مرگ عزیزان ، خطر مرگ ، به وجود آوردن مرگ و دیدگاهی راجب به مرگ ، اما با نگاهی عمیق شاهد نقد جامعه ای که هر روز ماشینی تر می شود توسط این نویسنده هستیم به گونه ای که هاروکی موراکامی سعی می کند نشان دهد که این پیشرفت تکنولوژی باعث تکراری شدن زندگی انسان شده که در نهایت افسردگی و تنهایی را برای جامعه پدید می آورد.
شاید در نگاه اول با یک کتاب راحت خوان و عامه پسند خود را مواجه میبینیم اما با کمی زوم کردن در محتوای داستان و خواندن مقداری نقد و تحلیل از این اثر متوجه معنای پنهان این داستان ها می شویم معنایی پنهان که باورتان نمی شود در این داستان های چهل صفحه ای پنهان بوده اند و به انتظار کشف شدن نشسته اند ؛ قلم این نویسنده که همواره به سورئال بودن معروف بوده است در این مجموعه تابو شکنی کرده و کمتر شاهد این ژانر هستیم که البته نکته منفی حساب نمی شود.
این کتاب اولین تجربه من از خواندن قلم این نویسنده بود ولی آخری اش نخواهد بود چون انقدر من را جذب دنیای عمیق و متفاوت خود کرد که حتما در دیگر آثارش سَرَک خواهم کشید .
در آخر برایتان یه پیشنهاد دارم بعد از خواندن این کتاب با یک سرچ ساده تحلیلی از آن بخوانید چون هر چقدر هم همه چیز را کشف و درک کنید باز موردی پیدا می کنید که شما را به شگفتی وا میدارد و باعث می شود تصمیم بگیرید در آینده با نگاهی جدید باز بخوانیدش.
          

            داستان های کاروری عالی. به نظرم یکی از بهترین کسانی که ریموند کارور رو بعد از مرگش ادامه داده ند آقای موراکامی هستش و موراکامی به سبک داستان "وقتی از عشق حرف میزنیم، از چه حرف میزنیم؟" یک کتاب خودش رو نام گذاری کرده "وقتی از دویدن حرف میزنیم، از چه حرف میزنیم؟" این کتاب را من سال 89 خوندم که مربوط میشه به خاطرات و تجربیات جالب موراکامی از دوندگی های حرفه ای در مسابقات ماراتن در هر گوشهء دنیا.