مگر می‌شود عاشق فانتزی بود و از این کتاب لذت نبرد.
        

          تهانو جلد چهارم مجموعه‌ی دریای زمینه و حدودا هجده سال بعد از جلد سوم نوشته شده. در واقع مجموعه‌ی دریای زمین یک سه‌گانه بوده که با دورترین کرانه به پایان رسیده بوده و لگوین سال‌ها بعد تصمیم می‌گیره جلد چهارمی بنویسه، و باز یک دهه‌ طول می‌کشه تا بره سراغ جلد پنجم و ششم.
اما جالب اینجاست که علی‌رغم این فاصله‌ی زمانی، اتفاقاتش دقیقا مربوط به بعد از پایان جلد سومه، وقتی که گد به گونت برمی‌گرده و تنار رو می‌بینه... 
از خوندنش لذت بردم، اما پایانش رو دوست نداشتم (نفهمیدم تهانو چیه). به نظرم به پای دورترین کرانه و گورهای آتوان نمی‌رسه. سانسورهای مسخره‌ای هم داره، مثلا یک‌جا ملافه‌ای خونی می‌شه و تنار برای توجیهش می‌گه زودتر از موعد پریود شدم، که ترجمه شده زخمی شدم!!! عاشقانه‌های گد و تنار که کلا حذف شدن. 

+لگوین کلا شخصیت‌پرداز ماهریه و موفق شده یکی از عوضی‌ترین جادوگرهای سیاه رو خلق کنه! عوضی‌تر از ولدمورت! از اسپن متنفرم!!! 
++ جادوگرهای دریای زمین اعتقاد دارن که ازدواج کردن از قدرت جادوشون کم می‌کنه. برای همینه که همشون مجردن و  خانم‌ها در رک جایی ندارن. کاش رولینگ هم به جای اینکه مجرد بودن دامبلدور رو بندازه گردن گی بودنش، همینو می‌گفت... 
        

          چیزی که در این مجموعه همچنان جذابه، تغییر نویسنده، نگاهش و بروز این در مضمون و تکنیک‌های داستانه.

هرچند این‌بار خیلی درست ازش استفاده نکرده و شاید حتی عقب‌گرد باشه اما از نظر محتوا سعی کرده قوانین داستان خودش رو هم به چالش بکشه. اینکه افسونگران حتما باید مرد باشن و زن‌ها ساحره‌هایی می‌شن که در جهان داستان ارزشمند به نظر نمی‌آن.
توی این کتاب سعی کرده این انگاره‌ها رو بکشنه. جای افسونگرها به ساحره‌ها می‌پردازه و همه جای داستان مدام سوال می کنه که چرا فقط مردها باید افسونگر بشن. آیا زن‌ها قدرتی ندارن؟ آیا زن‌ها قوی‌تر نیستن؟ و قهرمانان داستانش هم همه زن هستن.

این کار رو اما سرسری انجام می‌ده. گره داستان منطقی باز نمی‌شه و تازه اگر فرض بگیریم که داستان اصلا گره‌ای هم داشته باشه.

خیلی طولانی نکنم، از سه کتاب قبلی ضعیف‌تر بود.
        

          خیلی خوشحالم که حدسم درست بود!