کتاب "حکایت حال" گفت‌وگوی لیلی گلستان با احمد محمود است. 
این گفت‌وگو در چند جلسه صورت گرفته و به صورت کتاب درآمده. این مصاحبه از معدود مصاحبه‌هایی می‌باشد که احمد محمود انجام داده است. احمد محمود از آثار و دیدگاهش می‌گوید، از روند شکل‌گیری آثار و از داستان‌نویسی.
گفت‌وگو در فضایی صمیمانه انجام گرفته، سرشار از نکات و درس‌هایی است که خواننده را مشتاقانه به دنبال خود می‌کشد. این کتاب قطعاً برای داستان‌نویس‌ها مطالب پربار، مفید و کاربردی‌ای دربردارد.
کتاب را یک روزه و در سه نشست تمام کردم. وقتی کتاب به انتها رسید دوست داشتم همچنان ادامه داشت و احمد محمود بیشتر صحبت می‌کرد.
پ.ن: در ضمیمه، عکس قبر احمد اعطا، ملقب به احمد محمود را پیوست کرده‌ام. (امامزاده طاهر_کرج)

        

          من سال‌های قبل پیش آمده که همه‌ی آثار یک نویسنده را خوانده باشم. خصوصا روس‌ها داستایوفسکی  تولستوی و همینگوی آمریکایی!
نمی‌دانم چرا طی این چندسال سراغ ابرنویسنده خودمان احمدمحمود نرفتم و فقط به همسایه‌هایش اکتفا کردم.
یکی دو هفته است دارم با این کتاب زندگی‌می‌کنم.
راه رسم‌نویسنده بودن نویسنده‌ی درست‌درمان بودن را یاد‌می‌گیرم.
حکایت حال حکایت احمدمحمود است و جهان نوشته‌هایش!
بخوانید صد البته.
بقیه‌ی کتاب‌هایش روی میز انتطار خوانده شدن را می‌کشند.
قطعا خواندن ان‌ها بعد از حکایت حال یک مزه‌ی دوچندانی دارد.

        

          جز زیبایی ندیدم..
        

          اولین کتابی که دلم نمی‌خواست تموم بشه و در عین حال نمیتونستم رهاش کنم. خوندن یادداشت یا گفتگو با نویسنده ها برام یکی از جذاب ترین کارهاست و چقدر احمدمحمود توی این گفتگو دقیق و بدون حاشیه ظاهر شد.‌‌
        

          ممنونم از خانم لیلی گلستان که مرا با این نویسنده متفکر آشنا کردند. جای جای مصاحبه برای من درس آموز بود. 
احمد محمود: من اول ناسیونالیست هستم و بعد اینترناسیونالیست. در حاشیه کتاب سرزمین سوخته می‌گوید اگر دفاع از سرزمینم ، جنگ طلبی محسوب می‌شود آری من آدم جنگ طلبی ام .نمی توانم بی تفاوت باشم
زبان فارسی باید هم گسترده شود و لغات خوب در کتاب‌ها بیاید تا چشم و ذهن خوانندگان آشنا شود و هم باید پاسبانی شود تا از ورود لغات غیرفارسی چلوگیری شود. 
جایزه نوبل به سیاست آلوده است. برای جهانی شدن داستان فارسی باید کانون نویسندگان و دولت در جهت ترجمه و تبلیغات کتب خوب تلاش کند تا بتوانیم ادبیاتمان را جهانی کنیم
بعضی ابتکارات در متن می‌تواند هیجانات رابه خواننده منتقل کند. مثلا وقتی صدا می کنیم  : بااارااان  یعنی دنبال گمشده می گردیم اما وقتی می‌گوییم: باران! یعنی یک گفتگوی ساده داریم انجام میدیم. 
به نطر خودم امروزه ایموجی ها  هم می‌توانند چنین احساسی را در کتاب‌های الکترونیک ایجاد کنند