شعر برای بودلر وسیله­ای بوده است تا به قلب زندگی راه­یابد و آن را برهنه و بی­دریغ در بر گیرد،
چون کاردی که بر سینه­ای می­نشیند. به همین جهت راه او از راه شاعرانی که "هنر را برای هنر"
می­خواستند و طالب "شعر محض" بوده­اند، جدا می­گردد. خود او در داستان فانفارلو می­نویسد:
«مردم زندگی می­کنند، برای آن­که زندگی بکنند؛ و ما (افسوس!) زندگی می­کنیم برای
دانستن...روان خود را می­کاویم، چون دیوانگانی که می­کوشند تا دیوانگی خود را دریابند
و هرچه بیش­تر در این مقصود پای می­فشارند، جنون آنان افزون­تر می­گردد.»
بودلر به دلخواه، زندگی خود را در تلخکامی گذراند، زیرا معتقد بود که شادی و آسایش،
پرده­ای بر آنچه جان کلام است می­کشد. او می­اندیشید که غم بهتر از شادی و ناکامی بهتر
از کام است، زیرا زندگی را معنادار می­کند. اما بودلر بیانگر آن نهاد معذب، ژرف و دردمندی
است که هر ملتی کم و بیش از آن نصیب دارد. او مانند حافظ، وجدان ناآگاه قوم خود را
ترجمانی می­کند و از این حیث پژواک­گر یک صدای مهجور قرار می­گیرد که در این غرابت،
آشناترین صداست.
ملال پاریس و گل­های بدی، به گفته­ی سوآرس منتقد نامی فرانسوی، بعد از تورات و انجیل،
بیش­ترین نشر را در جهان داشته است.