نگارنده، در این کتاب تلاش می کند چهره ای متدین از "ویتگنشتاین" نشان دهد و میان دیدگاه های فلسفی و دینی وی پیوند حاصل نماید. این کتاب با مقدمه ی مفصل مترجم به چاپ رسیده است. وی خاطرنشان می کند: "ویتگنشتاین در فلسفه ی متقدم خود، روی هم رفته نظر خوشی به مابعدالطبیعه نداشته است و این امر در نگاه وی به دین نیز موثر بوده است. همان گونه که گزاره های مابعدالطبیعی راه به بی معنایی و مهمل گویی می برند، گزاره های دینی نیز بی معنا و مهمل هستند. او مابعدالطبیعه، الاهیات و اخلاق را به دیار "آن چه نمی توان گفت" می فرستد. بر طبق نظر وی در رساله ی "خدا خود را در جهان آشکار نمی سازد" خدای ویتگنشتاین خدایی متشخص نیست، همسان با معنای زندگی است؛ یعنی آن چه معنای جهانی نیز هست و همسان با سرنوشت است؛ یعنی جهانی که مستقل از اراده ی ماست، هم چنین همسان است با آن گونه که اشیا هستند. دو الویت هست: جهان و وجود مستقل من. نهایتا دین در تفکر ویتگنشتاین متقدم، بخشی از قلمرو "رازآمیز" تلقی می شود. بر خلاف واقعیت های معرفتی، دین نمی تواند در گزاره های معنادار بیان شود؛ بلکه تنها می تواند نشان داده شود".