خب نه! حقیقتاً شگفت انگیز نبود.

کودک 44 کتابیه که مطمئنم هر کسی با هر سلیقه ای بخونه، خوشش میاد، هم وجه تاریخی داره، هم سیاسی، هم داستان بسیار قوی و پر تعلیق که یک مقدار عاشقانه و یک مقدار ترسناک و یک مقدار خشونت آمیزه و یک مقدار روانشناسانه ست و اینجوریه که به نظرم هر سلیقه ای رو جذب می کنه.

شما بعد از خوندن کودک 44، توقعتون از تام راب اسمیت حسابی می ره بالا، و می رید سراغ ادامه ی داستان زندگی لئو، توی کتاب گزارش محرمانه، اما خب! شما که دیگه لئو رو می شناسید! این کتاب با این که تمام ویژگی های کودک 44 رو داره، ولی نمی تونه شما رو زیاد غافلگیر کنه.

پیشنهاد این حقیر اینه که اگر می خواید از خوندن هر دوی این کتاب ها کمال لذت رو ببرید، اول گزارش محرمانه رو بخونید و بعد کودک 44. اینجوری بیشتر بهتون خوش می گذره.
        

          دومین کتاب از سه گانه تام راب اسمیت در باب شوروی ، با قهرمان کتاب اولش پیش می رود یعنی لئو . چکیست پشیمان کتاب اول که حالا هم عاشق شده و هم پدر !  و این ها یعنی دردسرهای بیشتر . 
من کتاب را دوست داشتم ، ژانر مورد علاقه ام بود با کلی اطلاعات از شوروی آن هم در زمان خروشچف ،یکی از پیچیده ترین و زیر و زرنگ ترین رهبرانیکه شوروی به خودش دید . برای مطالعه کتاب حتما باید کودک ۴۴ را خوانده باشید .
        

          دومین کتاب تام راب اسمیت بعد کتاب جذاب و موفق کودک ۴۴.

می‌تونم فقط بگم خیلی وقتا خوبه آدم بفهمه که تو اوج رها کردن به مراتب بهتر از ادامه دادنه.
موفقیت کودک ۴۴ دلایل زیادی داشت ولی به نظر من عمده دلیل موفقیتش بن‌مایه جنایی و معماییش بود. اسمیت خیلی تلاش کرده این معما رو باز ایجاد کنه. ولی وقتی رازی در بین نیست، به زور نمیشه کشش معمایی به کار داد.

برخلاف کودک ۴۴ که خیلی لذت بردم از خوندنش، گزارش محرمانه عملا یه داستان کش‌دار بیخودی و غیرضروری بود. تو گویی اسمیت گفته من که شخصیت‌های لئو و رایسا رو ساختم. از اون طرف می‌خوام یه رمان دیگه بنویسم و موفقیتم رو تکرار کنم. پس بیام و حرومش نکنم و از همونا یه داستان جدید دربیارم. 

ایجاد گره‌های الکی، شخصیت‌های بعضا زیادی و شتابزدگی در پایان داستان از دیگر ایرادهای این کتاب بود.

خلاصه که دیگه انگیزه‌ای ندارم کتاب سوم این سه‌گانه رو بخونم.
        

          نه.... کتاب را دوست نداشتم حتی با خواندن کودک 44 هم نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.  شوروری و فضای اون دستمایه بسیاری از کتابها و فیلم ها بوده...  قابل پیش بینی بودن داستان... شخصیت پردازی ضعیف و  نداشتن قوام داستانی باعث شد تا از خواندنش پشیمان شوم.
        

          به جذابی جلد اول (کودک ۴۴) نیستش، ولی در عین حال شخصا بخاطر  سبک داستان‌سرایی نویسنده خوندمش