کتاب همراه آهنگ های بابام: داستان های کوتاه - نقد و نظرات دربارۀ کتاب همراه آهنگ های بابام: داستان های کوتاه

وقتی که خوشحالیم مادرم خیلی خوب میرقصد. زنهای همسایه با تشت دایره میزنند و مادرم رقص کردی میکند و رقص شاطری هم بلد است. اما هیچوقت جلوی پدرم نمیرقصد. پدرم هروقت عصبانی میشود به ما میگوید: «ای رقاصهای بیآبرو» و معلوم است که از رقص بدش میآید. من نمیدانم که مادر من که اینقدر خوب است چرا هیچوقت عکسش توی روزنامه یا مجلهای نیست و هیچوقت مادر نمونه نشده است. وقتی که سالی یکبار بند میاندازد، خیلی هم قشنگ میشود. از متن کتاب

مجموعه داستان داستان کوتاه دهه 1970 میلادی ادبیات معاصر ادبیات ایران رمان

شاید تصورمون این باشه که هر داستانی از یه جایی شروع بشه یه جایی یه گره بیفته تو ماجرا و در نهایت به یک نتیجه ای برسیم آخر داستان. اما داستانای علی اشرف درویشیان اینجوری نیست.( حداقل این دو تا کتابی که من ازش خوندم). باید در خلال داستان چیزی که سعی داره بگه رو بفهمی. باید غرق بشی تو تک تک جملات، تک تک دیالوگ ها، باید با شخصیت های داستاناش گریه کنی، حتی اگه اونا خندیدن.. اما باید بگم ظرف این کتاب گنجایش این حجم از غم و بدبختی رو نداشت و فلاکت گاهی ازش لبریز میشد.. . داستان آخری واقعا اذیتم کرد، هی یه صفحه میخوندم ازش یه ربع فقط بهش فکر میکردم که چرا؟ چجوری میشه انقدر سیاه بخت بود؟

قبل‌تر "از این ولایت" درویشیان خونده بودم که هیچ‌نظر مثبتی نه روی‌محتوا‌های اغراق‌‌شده‌ی فلاکت‌بارش داشتم نه قصه‌گویی خاصی رو دیدم و برای من که کشته‌مرده تکنیک‌بازی‌ها هستم، هیچ‌چیزی نداشت و درمجموع ۱ ستاره هم به‌زور نثارش کردم. اما این کتاب فرق داشت، روایت‌های منسجم‌تر و تاثیرگذارتری داشت، تکنیک چندان عجیبی نداشت اما زاویه‌دید‌های بعضا نویی رو توی چند‌قصه پیدا کردم. در آخر کتابی که با توجه به دست‌پایین گرفتن‌های آقای نویسنده، میشه توی بی‌حوصلگی‌ها، به‌ته‌رسیدنِ وقت‌ها، تاکسی و این‌ور اون‌ور خوندش و به‌گمانم لذتی هم برد! چون خوب هم بین‌شان هست.

بهتر انتخاب کن، بهتر بخوان

همراه آهنگ های بابام: داستان های کوتاه

همراه آهنگ های بابام: داستان های کوتاه