این کتاب  مجموعه ای از داستان های مربوط به اقلیم و بوم خاصی از ایران است .نکته ای مهم که در آثار کمی به چشم می خورد. در حیطه نوجوانان این بحران شدیدتر است و نوجوانان ما به سمت جهان شهری سوق داده شده اند به طوری که شاید به درستی آداب و رسوم و لهجه ی خاص  شهر خود را نشناسند و خوراک فرهنگی خود را از غرب و شرق کسب کنند. 
این بزرگترین نقطه قوت کتاب است.
از سوی دیگر رفتار ننه آغا  روشنفکری مذهبی ما ایرانیان را نشان می دهد .نوعی سلوک خاص انسانی و اخلاقی که بر پایه مهر و محبت در روابط با دیگران بنا شده است. مادر بزرگ حواسش به رعایت حقوق دیگران است.از طرفی منصفانه قضاوت می کند و پشتیبان و تکیه گاه خوبی برای درد و دل های نوجوان است.
استفاده از لهجه اثر را بسیار شیرین کرده است.به همین علت کتاب مناسب بلند خوانی است تا حق مطلب لهجه شیرین یزدی ادا شود.
بزرگترین ایراد کتاب مربوط به فاصله نسل امروز با گذشته و خاطرات راوی کتاب است. نوجوان امروز متاسفانه تجربه مسئولیت پذیری جدی در خانواده را ندارد ، مجبور نیست کار کند و برای سرگرم کردن خود راه و روش دیگری دارد. از این جهت ممکن است همذات پنداری و همدلی ویژه ای با وقایع کتاب نداشته باشد و به نوعی کتاب را بخواند تا تمام شود و این اتفاق اثر پذیری او را از کتاب محدود می کند. علاوه بر نکته ی بالا ممکن است فضاسازی های داستانی مربوط به مکان کمی خسته کننده باشد.
مناسب گروه سنی ۱۲ به بالا
          

            کتاب درمورد زندگی یک‌ نوجوان یزدی به نام امیر با مادربزرگ اش هست که در خانه آنها زندگی می‌کند.

خاطرات شیرین به همراه لهجه زیبای یزدی خواندن کتاب را لذت بخش می‌کند.

من کتاب رو به نوجوانان که دوست دارند با یک نوجوان یزدی که زندگی روستایی دارد همراه بشوند توصیه می‌کنم.

با خواندن این کتاب شما مادربزرگ عزیزی رو کنار خود حس می‌کند و درمورد زندگی روستایی و روابط مادربزرگ و نوه بیشتر آشنا می‌شود (که به نظرم الان ما نوجوان ها زیاد از این روابط شیرین نداریم.)